Dvöl - 01.07.1945, Síða 20

162
D VÖL
ekki voga ykkur að reka nefið út
eftir til mín, því þá siga ég hund-
unum á ykkur, þorparnir ykkar.
Hann tæmdi glasið í ofsabræði,
fyllti það aftur og tæmdi það á ný.
— Að láta svona vindhana eins
og ykkur með háa hatta, sem þið
hafið ekki einu sinni borgað, vera
að móðga sig. Þið setjið ykkur á
háan hest, af því að þið getið talað
latínu, hebresku og ensku. En vitið
þið, hvað ég get? Vitið þið það?
Ég get gelt ykkur.-----Nú drekk
ég síðasta glasið með ykkur, spjátr-
ungar. — Jæja, opnið strax næstu
flösku. Ég get borgað hana, ef þið
tímið ekki að gefa mér sopa.
Yxlöv var orðinn alveg auga-
fullur.
Við drógum upp síðustu flöskuna
og helltum í glasið hjá þeim gamla.
Hann tæmdi það á svipstundu og
reis síðan með erfiðismunum á
fætur af bekknum.
Ég hélt ég væri í heimboði hjá
menntuðu fólki. — Þið eruð garm-
ar og ræflar, já, það eruð þið sann-
arlega. — Þið eruð ekkert nema
montið og mannalætin. — En þið
skuluð ekki vera að hafa fyrir því
að koma út eftir til mín. Nei, þaö
skuluð þið ekki gera. — Ég siga
bara á ykkur hundunum.
— Megum við ekki fylgja yður
að vagninum, herra Yxlöv, — og
hjálpa yður að ljúka erindum yð-
ar?
— Já, ég skal fara, en það er
samt alveg óþarfi af ykkur að
henda mér út. Ég er að fara. — Ég
fer. — Ha, sjáið þið ekki að ég er
aö fara. — Æ, hvar í fjandanum
er pottlokið mitt, — hafði skínandi
skinnhúfu, — þarna, eða er það
kötturinn, sem liggur þarna í horn-
inu? Hann sparkaði inn í ofnkrók-
inn og tók feiknamikið bakfall.
— Það er húfan mín.--------Það
er húfan mín.-------Þið hneggið,
afglaparnir, af því að þið haldið
að ég sé fullur, nei ekki nú hreint,
það hefur aldrei nokkur maður
verið svo algáður sem ég er núna.
Heyrið þið það?
Hann rambaði fram og aftur í
oínkróknum og náði loks taki á
húfunni.
— En megum við samt ekki
fylgja yður, herra Yxlöv?
— Fylgja mér. Sá, sem vogar sér
að elta mig, skal fá einn svo vel
úti látinn, að hann rísi ekki upp
framar. Ég hef nú spjarað mig einn
í fimmtíu og fimm ár, og verð svo
að þola að hálfvitar eins og þið
gerið gys að mér í ellinni.
— Já, en góði herra Yxlöv.
En Yxlöv gamli sparkaði hurð-
inni opinni og var þegar kominn
út á tröppurnar. Járnaðir skósólar
hans skullu með háum smellum
á steintröppurnar.
— Við verðum að hafa auga með
honum. Við getum ekki látið hann
fara svona einan síns liðs.
Við rukum út á eftir honum, en
Yxlöv gamli var horfinn í mann-
ösina.