Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 27

D VÖL
169
ganga aldrei frá ólæstri hirzlu og
sofa á lyklum sínum á hverri nóttu.
Sennilega hefur vetrarmanns
sjaldan veri'ð beðið með meiri ný-
fíkni en heimilisfólkið á Orrastöð-
um beið Andrésar Karelíusar And-
réssonar. Þótt langmest kenndi
tortryggni og andúðar í garð þessa
væntanlega heimilismanns, var þó
stundum minnzt á hann með vork-
unnsemi og borið blak af honum.
Líklegt var talið, að umkomuleysi
hans í bernsku og erfið æskukjör
ættu sökina á því, hversu villu-
gjarnt honum hafði orðið. Verið
gat áð dvöl á góðu heimili beindi
honum á rétta leið, og þá væri
hann ekki til einskis umborinn og
að honum hlynnt á Orrastöðum.
Andrés kom um veturnæturnar,
og hafði farið fylgdarlaust um
langan veg í skarahríö. Hann hafði
þrætt með símalínunni lengst af.
Talsvert lét hann yfir ratvísi sinni
og karlmennsku, og nokkuð hafði
hann til síns máls; hann hafði
borið þunga byrði á bakinu og virt-
ist þó ekki dasaður til muna. Hann
var meðalmaður á hæð, samanrek-
inn og kraftalegur, bjartleitur og
þó ekki svipgóður. Augu hans voru
fallega blá, en það var eins og þau
gætu ekki mætt annarra augum né
stöðvazt við neitt, hann gaut þeim
alltaf út undan sér sitt á hvað.
Þessar sífelldu augnagotur gerðu
svip hans ódjarflegan og lymsku-
legan.
„Hann er áreiðanlega illmenni,“
sagði stúlkan, sem bar honum mat.
Þegar hann hafði snætt settist
hann á rúmið, sem honum var
ætlað að sofa í, leysti böndin af
pokanum, sem hann hafði borið á
bakinu, og tók upp úr honum
vinnuföt og nærklæðnað, plögg og
skó. Hann bað húsfreyjuna að taka
við fötum sínum til geymslu og
strauk hugfanginn nýja mansétt-
skyrtu og hálsbindi áður en hann
lét það frá sér.
„Áttu ekkert koffort eða neins
konar hirzlu?“ spurði húsfreyja.
Hann neitaði því rjóður og
sneyptur. Koffortið, sem hann var
búinn og eiga í mörg ár, var orðið
svo sundurliðað, að hann hafði
látið konu hafa það í uppkveikju.
Hún hafði hýst hann og gefið hon-
um að borða, svo að hann þurfti að
víkja henni einhverju.
En hann hafði þó verið til sjós
um sumarið, gat hann þá ekki
keypt sér koffort og skinnað sig
upp?
Jú, hann hafði keypt sér sitt af
hverju, t. d. þessa fallegu skyrtu
og hálsbindi, fötin, sem hann var
í, skó og sokka. Meira að segja
hafði hann fengið sér frakka, en
hann týndist fljótlega, ellegar þá
að einhver hafði stolið honum.
Annars hafði suinarkaupið hans
að mestu leyti farið í kvenfólk og
brennivín, sagði hann, skakkskaut
augunum og glotti.
Húsfreyja hristi höfuðið og þagði.