Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 29

D VÖL
171
vilcli Drési fara sínu fram, gaf fénu
oft inni, þó að beitarfært væri,
hafði fljótaskrift á gegningunum
og lá svo mikið af degi uppi í rúmi
sínu eða glettist við kvenfólkið. Þó
lét hann oftast að orðum húsfreyj-
unnar, því að hana vildi hann ekki
styggja. Er fram í sótti tók hún að
sér stjórnina á Drésa, þegar bóndi
hennar var ekki heima, sagði hon-
um fyrir um það, hvenær halda
skyldi fénu til beitar, og leit sjálf
eftir umgengni í fjárhúsi og hlöðu.
Dögum saman virtist Drési hafa
ánægju af fjárhirðingunni, eink-
um þegar féð var alveg á gjöf, en
svo gat dottið í hann sá dyntur
að nenna alls engu. Hann sagðist
þá vera veikur og ókst ekki úr rúm-
inu. í fyrstu tók húsfreyja mark
á veikindum hans, settist á rúm-
stokkinn hjá honum og bjóst til
að skrifa sjúkdómslýsingu, sem
hún ætlaði að síma héraðslækn-
inum. Af því varð þó ekkert, því
að við nánari athugun og eftir-
grennslan þótti henni sjúklingur-
inn æði grunsamlegur. Hitalaus
virtist hann vera og matarlystin í
bezta lagi, en stingi þóttist hann
hafa, aftan og framan og allt í
kring og ógurlegt slen, svo að hann
mátti sig naumast hræra úr stað.
Hann bað húsfreyjuna að skila til
læknisins að senda sér hoffmanns-
dropa og slímlosandi brjóstsykur.
„Ég held, að þú hefðir bezt af
því að fara á fætur.“ sagði hús-
freyja með hægð. En hann lét ekki
snúa svoleiðis á sig og var veikur
eftir sem áður.
í þetta sinn lá hann i tvo daga,
næst voru það þrír dagar, en þegar
hann lagðist í þriðja sinn, vildi svo
heppilega til að héraðslæknirinn
var á ferð um sveitina og var beð-
inn að líta á sjúklinginn á Orra-
stöðum. Húsfreyja tók hann á ein-
tal, áður en hann gaf sig að sjúk-
lingnum, og sagði honum grun-
semdir sínar.
Skoðunin á Drésa var ekkert
kák, læknirinn hlustaði hann,
kreisti hann og barði og horfði of-
an í hann, og þó var þetta ekkert'
á móti spurningunum, sem dundu
yfir vesalinginn.
„Jæja, karlinn,“ sagði læknjrinn
og sló þéttingsfast á öxl sjúklings-
ins. „Ég get ekki fundið að neitt
sé að þér, en eitthvað hlýtur það
þó að vera fyrst þú hefur þessa
stingi og óveruskap. Nú get ég ekki
annað betra ráðlagt en að þú svelt-
ir þig, þegar þú færð köstin. Undir
eins og þig kennir til verðurðu að
leggja þig upp í rúm og mátt ekki
nærast á neinu nema bolla af blá-
vatni með hálfri teskeið af smjör-
salti út í og einni sakkaríns-plötu
til bragðbætis. Ef stingirnir láta
sig ekki við sveltuna og köstin end-
urtaka sig, sé ég ekki annað vænna
en þú komir út eftir til mín og ég
geri á þér holskurð upp á líf og
dauða.“
Að svo mæltu kvaddi læknirinn
og fór. En Drési var æði þungt