Dvöl - 01.07.1945, Síða 43

DVÖL
185
fór stúlkan nú að hjala við dóm-
arann, lágri og mjúkri röddu. —
Ó, en hvað þetta er laglegt nálar-
auga, það freistar mín, það ertir
mig; ég hef aldrei séð neitt því
líkt. Vertu nú rólegt rétt á meðan.
Kæri dómari, vertu réttlátur dóm-
ari yfir ást minni, ég hef aðeins
góðan og göfugan tilgang. Ef það
er satt, að úlfaldinn komist gegn-
um nálaraugað, kemst þessi fíni
þráðarendi það líka.
Hún hló og hjalaði þannig aftur
og fram og veittist það létt, því
að henni var orðalagið enn þá vel
í minni. Og dómarinn gat heldur
ekki að sér gert að hlæja, því að
hún var sf/o inndæl og ísmeygileg,
þegar hún var að reyna að hitta
nálaraugað. Hún reyndi stöðugt og
látlaust og tíminn leið, en aldrei
hitti hún augað. En að lokum varð
dómarinn þreyttur og varð að
styðja olnbogunum á borðið, og í
sama bili renndi fallega stúlkan
frá Portillon endanum í nálaraug-
að og sagði:
— Já, þannig vildi það til.
— Já, en ég var orðinn alveg
uppgefinn í hnjánum, sagði dóm-
arinn.
— Já, það var ég nú líka, svar-
aði hún.
Og nú var dómaranum nauðug-
ur einn kostur, og hann sagðist
skyldi tala við herrann af Fou og
útvega komprómis, þar sem hann
hefði komizt aö þeirri niðurstöðu
við nánari rannsókn málsins, að
hinn umræddi aðalsmaður hefði
framið verknaðinn gegn vilja
stúlkunnar, og skyldi hann þegar
snúa sér að málinu.
Daginn eftir g°rði dómarinn ferð
sína til hirðarinnar og hitti þar
herrann af Fou og skýrði honum
frá kröfu stúlkunnar, og hve frá-
bærlega hún hefði sannað og varið
mál sitt fyrir réttinum. Þessi mála-
færsla fannst kónginum sérlega
snjöll og athyglisverð. Hinn ungi
aðalsmaður viðurkenndi, að fram-
burður stúlkunnar væri réttur í
mörgum atriðum. — Kóngurinn
spurði hann, hvort það hefði kost-
að hann mikið erfiði að fá vilja
sínum framgengt, en ungi maður-
inn kvað nei við því. Þá sagði
kóngurinn, að sanngjarnt væri að
lækka bæturnar ofan í hundrað
dúkata. Ungi maðurinn vildi ekki
láta á sér standa að koma þessu
máli í lag og greiddi því dómar-
anum hundrað dúkata umyrða-
laust, og hann færði stúlkunni þá
með þeim ummælum, að hér færði
hann henni hundrað dúkata, sem