Dvöl - 01.07.1945, Side 51

DVÖL
193
fyrir okkur til skipsins og biðja þá
þar að senda okkur riffil. í óða-
gotinu um morguninn höfðum við
alveg gleymt að taka slíkt vopn
með okkur.
Eyjaskeggjarnir vildu allt fyrir
okkur gera og reru allt hvað af tók
til skipsins. Enn leið ein klukku-
stund við alls konar atrennur og
áhiaup, skæruhernað og varnir á
báða bóga. Þá kom litli vélbátur-
inn frá skipinu með riffilinn, og við
gátum loks ráðið niðurlögum þessa
öfluga andstæðings. Sumir kunna
að segja, að ekki hafi verið sæm-
andi sönnum veiðimönnum að
þurfa að nota kúlu til að vinna á
skolla, en það var eina úrræðið
til þess, að binda skjótan endi á
viöureignina. Okkur fannst lika
grimmilegt að lengja þennan leik
öllu meira, því að hann var nú
orðinn all ójafn.
Allt til þessa hafði enginn okkar
litið á klukku. Okkur hnykkti því
við, þegar við komumst að raun
um, að liðnar voru nærri fimm
klukkustundir frá því fyrsti skut-
ullinn var rekinn í þetta sjávar-
tröll. Enginn hafði heldur fundið
neitt til þreytu. Við höfðum verið
allt of önnum kafnir til að leiða
hugann að slíkum smámunum.
Viðureignin hafði krafizt allra
okkar lífs og sálar krafta, og nú
fundum við að við máttum heita
örmagna.
Þó að fiskurinn hefði nú þrjá
skutla og allmargar riffilkúlur í
skrokknum, var hann ekki alveg
dauður og við áttum fullt í fangi
að draga hann til næstu hafnar.
Lífseigja þessa yfirbugaða sjávar-
risa var nærri ótrúleg.
Fiskimennirnir í Bimini þyrpt-
ust utan um skepnuna og skoðuðu
hana í krók og kring, því að skolla-
fiskur sást þar sjaldan, allra sízt
veiddur. Ekki stóð heldur á aðstoð
hinna svörtu pilta við að koma
honum á land.
Við fengum lánaðar stórar blakk-
ir og kaðla, sem notað var við upp-
og útskipun vara. Við slitum marga
kaðla og vorum nærri búnir að
velta bryggjunni á hliðina, en loks
tókst okkur þó aö ná mestum hluta
skötunnar upp úr sjó, svo að við
gætum myndað hana og vegið. Við
fengum stærstu vogina, sem þarna
var til, en hún tók ekki nema 3000
pund. Skolli var miklu þyngri, við
gizkuðum á minnst 4000 pund.
Þetta var æsandi viðureign, sem
reyndi á taugar og vöðva hvers
okkar til hins ýtrasta. En skötunni
vildum við ná til rannsóknar. Við
fórum með hana til Miami, og þar
var hún vandlega útbúin og út-
troðin af færustu sérfræðingum og
höfð til sýnis í glerkassa í mörg ár.