Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 68

210
DVÖL
við Mélie: „Láttu þau í friði. láttu
þau í friði. Við skulum sjá til
hérna.“
Við höfðum bundið Dalíu undir
pílviðunum og stóðum hlið við hlið
á bakkanum og dorguðum fast hjá
þeim hinum tveim. En, herra for-
seti, nú verð ég að fara að skýra
nákvæmlega frá því sem gerðist.
Við vorum ekki búin að standa
þarna nema fimm mínútur, þegar
f’áin á línu nágranna míns færð-
ist í kaf, tvisvar eða þrisvar, og
því næst dró hann karfa, sem var
jafn gildur og mjaðmirnar á mér,
kannske aðeins minni, en nærri því
svo stór. Hjartað lamdist í brjóst-
inu á mér og svitinn perlaðist á
enninu á mér, og Mélie sagði við
mig: „Sástu þetta, drykkjuskepn-
an?“
Rétt í þessu fór herra Bru, krydd-
sali frá Pussy, maður, sem sólginn
í að fiska karfa, þarna fram hjá í
bátnum sínum og kallaði til mín:
„Hefur þá ekki einhver náungi
stungið þig frá þínum venjulega
dorgarstað, herra Rénard.“ Og ég
svaraði: „Já, herra Bru, það er til
fólk í veröldinni, sem ekki þekkir
deili á hversdagslegustu kurteisi.“
Litli náunginn í léreftsjakkan-
um lét sem hann heyrði þetta ekki,
og sama gerði spikklegginn, kon-
an hans.
Hér greip forseti réttarins fram
í: „Gætið þess að móðga ekki ekkj-
una, frú Flaméche, sem hér er
viðstödd.“
Rénard afsakaði sig: „Ég bið
fyrirgefningar, ég bið margfald-
lega fyrirgefningar, reiðin hleypur
með mig í gönur. Jæja, það var
ekki liðinn stundarfjórðungur þeg-
ar litli maðurinn veiddi annan
karfa, og augnabliki síðar hinn
þriðja, og enn þá einn fimm mín-
útum síðar.
Tárin stóðu í augunum á mér,
og mér er óhætt að fullvissa yður
um að frú Rénard, konan mín, var
glóandi reið og hélt stöðugt áfram
að jagast við mig. „Þetta er and-
styggilegt. Sérðu ekki að hann
stelur allri veiðinni frá þér? Held-
urðu kannske að þú veiðir eitt-
hvað? Nei, ekki einu sinni frosk,
hvað þá meira. Mig logsvíður í
lófana af því að sjá þetta.“
En ég sagði við sjálfan mig: „Við
skulum bíða þangað til klukkan
tólf, þá fer þessi veiðiþjófur að fá
sér eitthvað í gogginn og þá kemst
ég í hylinn minn aftur.“ Hvað
mig snertir, herra forseti, þá borða
ég ævinlega morgunverð á sunnu-
dögum þar sem ég er staddur. Við
höfðum matinn með okkur í Daliu.
En hana nú. Klukkan tólf dregur
náunginn steiktan fugl innan úr
dagblaði, og meðan hann er að
kroppa fuglinn veiðir hann einn
karfann enn.
Við Mélie fengum okkur líka
bita, rétt munnbragð, svo litla
mæru, því lystin var engin.
Svo tók ég upp dagblaðið mitt til
þess að örva meltinguna. Ég les