Dvöl - 01.07.1945, Síða 81

DVÖL
223
# f
Fftrf/vfHALDBSÆG/l :
^m/////// S/////////S sZ
%///////// á //////m g ^yg
m//////////// m///////m /'■'/.
I
7 EF-T/fí W.£omers£tMaugham.
Þórarinn Guðnason íslenzkaði.
Nið'urlag.
Daginn eftir var frú Davidson föl og þreytuleg. Hún kvartaði um
höfuðverk, var ellileg og skorpin á vanga. Hún trúöi læknisfrúnni
fyrir því, að trúboðanum hefði ekki komið dúr á auga. Alla nóttina
svall geð hans og ólgaði, og um fimmleytið fór hann á fætur og út.
Skvett hafði verið á hann úr bjórglasi; í klæðum hans voru blettir og
af þeim lagði daun. En myrk glóð brann i augum frú Davidson, þegar
hún minntiSt á ungfrú Thompson.
„Með sárri iðran mun hún minnast þess dags, er hún óvirti hr.
Davidson,“ mælti hún. „Maðurinn minn má ekkert aumt sjá, og engan,
sem til hans leitar í raun, lætur hann frá sér fara án huggunar, en
andspænis syndinni þekkir hann enga linkind, og þegar réttlát reiði
hans er tendruð, er hann skelfilegur.“
„Nú, og hvað ætlar hann að gera?“ spurði frú Macphail.
„Það veit ég ekki, en ég vildi ekki vera í sporum þessarar kvensu,
hvað sem í boði væri.“
Hrollur fór um frú Macphail. Það var eitthvað geigvænlegt við sig-
urvissuna í orðum og fasi þessarar smávöxnu konu. Fyrir hádegi fóru
þær út saman og gengu samhliða niður stigann. Það var opið inn til
ungfrú Thompson, og þær sáu, að hún var í velktum morgunsloppi
og matbjó í litlum potti.
„Góðan daginn,“ kallaði hún. „Líður hr. Davidson betur í dag?“
Þær gengu hjá steinþegjandi og háleitar, eins og þær hefðu hvorki
séð hana né heyrt. En þegar hún rak upp hvellan hæðnishlátur, eld-
roðnuðu þær. Frú Davidson sneri sér snöggt við.
„Ég banna yður að yrða á mig,“ æpti hún. „Ef þér móðgið mig, skal
ég sjá til þess, að yður verði vísað á dyr.“
„Heyrið þér mig, ekki bauð ég hr. Davidson heim?“