Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 85

DVÖL
227
Macphail læknir horfði á regnið falla til jarðar.
„Það er sjálfsagt ekki til neins og vænta þess, að upp stytti.“
Um kvöldið, meðan þau sátu í viðhafnarstofunni, rakti Davidson
minningar sínar frá skólaárunum. Hann var blásnauður og brauzt
áfram með því að vinna hitt og þetta í skólaleyfunum. Niðri var hljótt.
Ungfrú Thompson var ein í herbergi sínu og hélt kyrru fyrir. En allt
i einu tók grammófónninn að spila. Hún hafði sett hann af stað í
þrjózku, til þess að dreifa skuggum einverunnar, en það tók enginn
undir, og lagið varð þunglyndislegt. Það var því líkast sem hrópað væri
á hjálp. Davidson lét sem ekkert væri. Hann var að segja þeim sögu
og hélt henni áfram án minnstu svipbrigða. Á hljómlist ungfrúarinn-
ar varð enginn stanz. Ein platan tók við af annarri. Það var sem þögn
og hitamolla næturinnar væri taugum hennar þungbær. Læknishjónin
gengu til hvílu, en gátu ekki sofnað. Þau lágu glaðvakandi hlið við hlið
og hlustuðu á suðið í blóðþyrstum mýflugunum utan við hvílutjaldið.
„Hvað er þetta?“ hvíslaði frú Macphail að lokum.
Gegnum timburþilið barst rödd, og röddin var trúboðans. Hann
mælti fram einhverja tilbreytingarlausa, alvöruþunga síbylju. Hann
var að biðjast fyrir. Hann var að biðja fyrir sál ungfrú Thompson.
Tveir eða þrír dagar liðu. Nú heilsaði ungfrú Thompson þeim ekki
lengur með kumpánlegu háðsbrosi, þegar þau mættu henni á götunni;
hún gekk fram hjá þeim hnakkakert og lét sem hún sæi þau ekki, hleypti
brúnum og á máluðu andlitinu var ólundarsvipur. Mangarinn sagði
lækninum, að hún hefði leitað annars húsnæðis, en ekkert fengið. Á
kvöldin lék hún grammófónplötur sínar, en uppgerðin í þeirri glað-
værð var nú augljós. Leikandi, léttur háttur danslaganna var genginn
úr skorðum og minnti á hækjugang hins farlama. Þegar hún fór að
spila á sunnudegi, sendi Davidson húsráðanda til þess að biðja hana
að hætta þegar í stað, þar sem þetta væri dagur Drottins. Hún stöðv-
aði grammófóninn, og húsið var hljótt, nema hvað regnið buldi sí og
æ á þakinu.
„Ég er hræddur um, að henni sé ekki rótt,“ sagði mangarinn daginn
eftir við Macphail. „Hún veit ekki, hvað hr. Davidson hefur á prjón-
unum og það skýtur henni skelk í bringu.“
Macphail hafði séð henni bregða fyrir um morguninn og rak þá
augun í, að hrokasvipurinn var horfinn, en í staðinn komið eitthvað,
sem minnti á hundelt dýr. Kynblendingurinn gaut til hans hornauga.
„Þér vitið sjálfsagt ekki, hvaða ráðstafanir hr. Davidson er að
gera?“ hætti hann á að spyrja.