Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 88

230
D VÖL
„Mér er engin launung á, aö ég hvatti landstjórann til þess að gera
þær einu ráðstafanir, sem samkvæmar voru skyMurr: hans.“
„Því gátuð þér ekki látið mig í friöi? Ég gerði yður ekki neitt.“
„Ég fullvissa yður um, að þótt svo hefði verið, skyldi ég síðastur
allra manna hafa erft það við yður.“
„Haldið þér, að mig langi til að hanga lengur hér í þessari bæjar-
nefnu? Ég lít ekki út eins og umrenningur, finnst yður það?“
„Fyrst svo er, fæ ég ekki séð, að þér hafið ástæðu til að kvarta,“
svaraði hann.
í bræði sinni öskraði hún eitthvaö, sem ekki skildist, og strunzaði
út úr stofunni. Það varð stutt þögn.
„Það er ánægjulegt að heyra, að landstjórinn hefur loks látið til
skarar skríða,“ mælti Davidson að lokum. „Hann er linur í sóknum
og tvísteig mjög í þessu máli. Hann sagði, að hún yrði hér ekki nema
í hálfan mánuð hvort sem væri, og ef hún héldi áfram til Apia, væri
hún komin í brezkt lögsagnarumdæmi og kæmi sér ekki lengur við.“
Trúboðinn spratt á fætur og skálmaði um stofuna.
„Það er hryllilegt, hvernig menn í trúnaðarstöðum leitast við að
smeygja sér undan ábyrgð, sem á þeim hvílir. Þeir tala eins og sú
spilling, sem ekki blasir við þeim sjálfum, væri ekki til. Það eitt, að
þessi kona skuli fyrirfinnast, er svíyirða, og það bætir ekki úr skák,
þótt hún sé flutt til annarrar eyjar. Að síðustu neyddist ég til þess
að segja við hann fá orð í fullri meiningu."
Brúnir trúboðans sigu, og hann skaut hökunni fram. í svipnum var
ofsi og harka.
„Hvað eigið þér við með því?“
„Trúboðið okkar er ekki með öllu áhrifalaust í Washington. Ég benti
landstjóranum á, að það yrði honum ekki til hagræðis, ef kvartanir
bærust um stjórn hans hér.“
„Hvenær á hún að fara?“ spurði læknirinn eftir nokkra þögn.
„Skipið, sem er í förum milli Sydney og San Francisco, er væntan-
legt hingað á þriðjudaginn kemur. Hún verður að fara með því.“
Þangað til voru fimm dagar. Daginn eftir, þegar lækninnn kom heim
af sjúkrahúsinu, þar sem hann dvaldi flesta morgna 'sér til dægra-
styttingar, stöðvaði kynblendingurinn hann á leiðinni upp stigann.
„Afsakic, Macphail læknir, ungfrú Thompson er veik, vilduð þér
líta á hana?“
„Sjálfsagt."
Horn fylgdi honum inn til hennar. Hún sat aðgerðalaus i stól og