Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 91

D V Ö L
233
til þess að láta yður mitt álit í léttu rúmi liggja,“ hreytti hann út
úr sér.
„Þarna fékk ég fyrir ferðina,“ sagði trúboðinn og skríkti.
Lækninum gramdist, að hann skyldi hafa gefið lausan tauminn þeirri
ókurteisi, sem ekkert var á að græða. Þegar hann kom niður, beið ungfrú
Thompson hans í dyragætt sinni.
„Jæja,“ sagði hún, „eruð þér búinn að tala við hann?“
„Já, en því miður vill hann ekkert aðhafast,“ svaraði læknirinn og
forðaðist í vandræðum sínum að líta á hana.
En svo gaut hann til hennar augunum, því að hann heyrði, að hún
snökti. Hann sá, að hún var náföl af ótta. Honum féll allur ketill í eld.
Og allt í einu datt honum dálítið í hug.
„En látið samt ekki hugfallast. Mér finnst skammarlega farið að við
yður, og ég ætla sjálfur að tala við landstjórann.“
„Núna?“
Hann kinkaði kolli. Það glaðnaði yfir henni.
„Ó, hvað það er elskulegt af yður! Ég er viss um, að hann leyfir mér
að bíða, ef þér talið við hann fyrir mig. Ég skal ekki gera nokkurn
skapaðan hlut, sem ég á ekki að gera, meðan ég er hér.“
Macphail læknir vissi varla, hvers vegna hann ákvað að tala máli
ungfrú Thompson við landstjórann. Honum stóð nákvæmlega á sama,
hvort hún var eða fór, en hann hafði reiðzt við trúboðann, og það rauk
ekki úr honum á samri stundu, ef hann skipti skapi. Hann hitti land-
stjórann heima. Hann var gamall sjómaður, glæsimenni og jötunn að
vexti, með grátt yfirskegg, sem minnti á tannbursta. Einkennisbún-
ingur hans var mjallahvítur.
„Erindi mitt er að tala við yður um konu, sem býr í sama húsi og
við,“ sagði hann. „Hún heitir Thompson.“
„Ég hef víst þegar heyrt næsta nóg um hana talað, Macphail lækn-
ir,“ sagði landstjórinn brosandi. „Ég hefi skipað henni að fara héðan
á þriðjudaginn kemur, og meira get ég ekki gert í því máli.“
„Mig langaði til að spyrja yður, hvort þér væruð ekki fáanlegur til
þess að leyfa henni að bíða eftir skipinu, sem kemur frá San Francisco,
svo að hún komist til Sidney. Ég skal ábyrgjast góða hegðun hennar."
Landstjórinn brosti enn þá, en hann varð píreygur og alvarlegur á
svipinn.
„Mér væri ánægja að gera bón yðar, Macphail læknir, en ég hef skip-
að svona fyrir, og því verður ekki breytt.“
Læknirinn lýsti málavöxtum eins skynsamlega og hann gat, en nú