Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 98

240
DVÖL
er sönn endurfæðing. Sál hennar, sem var svört eins og nóttin, er nú
hrein og hvít eins og nýfallin mjöll. Mér er bæði auðmýkt og ótti í
huga. Iðrun hennar er fögur og fullkomin. Ég er ekki verður þess að
snerta klæðafald hennar.“
„Hafið þér brjóst í yður til að senda hana aftur til San Francisco?“
spurði læknirinn. „Þrjú ár í amerísku fangelsi. Mér fyndist þér ættuð
að hlífa henni við því.“
,Já, en sjáið þér ekki, að þetta er nauðsynlegt? Dettur yður í hug,
að ég kenni ekki í brjósti um hana? Ég elska hana, eins og ég elska eigin-
konu mína og systur. Alla þá stund, sem hún situr í fangelsi, mun ég
þola þær þjáningar, sem hún verður að þola.“
„Þvættingur," mælti læknirinn óþolinmóður.
„Þér eruð blindur og skiljið þetta ekki. Hún hefur syndgað og verð-
ur því að þjást. Ég veit, hvað hún á í vændum. Hún veröur svelt, pynt-
uð og auðmýkt. Ég vil, að hún færi guði fórn með því að taka á sig
refsingu mannanna. Ég vil, að hún taki hana á sig með fögnuði í
hjarta. Henni hefur hlotnazt tækifæri, sem fáum einum býðst. Guð
er góður og guð er miskunnsamur.“
Rödd trúboðans titraði af æsingu. Hann átti fullt í fangi að gera
skiljanleg orðin, sem ruddust eins og skriða fram af vörum hans.
„Ég biðst fyrir með henni allan daginn, og þegar ég fer frá henni,
biðst ég enn fyrir. Ég biðst fyrir af öllum mætti hjarta míns, svo að
lausnarinn megi auðsýna henni þessa miklu náð. Ég vil blása henni
í brjóst óslökkvandi þrá eftir refsingunni, svo að jafnvel þótt ég loks
byðist til að veita henni frelsi, þá hafnaði hún boðinu. Ég vil koma
henni í skilning um, að hin beizka fangelsisvist sé þakkarfórn hennar
til Drottins vors, sem lét líf sitt fyrir hana.“
Dagarnir liðu seint og silalega. Hugur allra í húsinu dvaldi hjá
þessu konutetri meö kramda hjartað, og einhver annarleg geðshræring
mótaði framkomu hvers og eins. Hún var eins og fórnarlamb blóð-
ugrar skurðgoðadýrkunar, er biði þess eins, að öllu réttlæti hinna villi-
mannlegu helgisiða yrði fullnægt. Angistin sljóvgaði hana. Hún mátti
ekki til þess hugsa, að Davidson viki frá henni; það var einungis, þegar
hann var hjá henni, sem hana skorti ekki hugrekki; hún var ánauöug
og ósjálfbjarga og gat því ekki án hans verið. Hún táraðist oft og lengi,
hún las í biblíunni og baðst fyrir. Aðra stundina var hún úrvinda og
sinnti engu. Þá hugsaði hún gott til þess, sem hún átti i vændum,
því að það virtist þó bein og ákveðin lausn frá þeirri hugarkvöl, sem
hún átti nú í. Henni var um megn að standast lengur þetta stríð milli