Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 101

DVÖL
243
„Þeir mega ekki fara með hann heim til mín. Ég vil ekki sjá hann
undir mitt þak.“
„Þér ggrið eins og yfirvöldin skipa fyrir,“ svaraði læknirinn hvat-
lega. „Raunar býst ég við, að þeir flytji hann í líkhúsið.“
Þeir biðu komu lögregluþjónanna. Mangarinn dró sígarettu upp úr
fellingu á mittisskýlunni og rétti lækninum aðra. Þeir kveiktu í og
höfðu ekki augun af nánum. Macphail læknir skildi hvorki upp né
niður. 1
„Af hverju haldið þér, að hann hafi gert það?“ spurði Horn.
Læknirinn yppti öxlum. Eftir skamma stund komu innfæddir lög-
reglumenn undir stjórn sjóliða með sjúkrabörur, og litlu síðar tveir
sjóliðsforingjar og flotalæknir. Þeir tóku til starfa eins og þeir hefðu
ekki gert annað um dagana en fást viö sjórekin lík.
„Hvað er um konuna hans?“ spurði annar liðsforingjanna.
„Fyrst þið eruð komnir, fer ég nú heim og klæði mig. Ég skal sjá
um, að henni verði tilkynnt þetta. En ég held það væri bezt, að hún
sæi hann ekki fyrr en búið er að laga hann ofurlítið til.“
„Það er hverju orði sannara,“ mælti flotalæknirinn.
Þegar læknirinn kom heim aftur, var kona hans nærri alklædd.
„Frú Davidson ætlar alveg af göflunum að ganga út af manninum
sínum,“ sagði hún við hann um leið og hann kom inn. „Hann hefur
ekki stigið fæti i svefnherbergi þeirra í alla nótt. Hún heyrði, að
hann fór frá ungfrú Thompson um tvöleytið og fór þá út, í stað þess
að koma upp á loftið. Ég býð ekki í hann, ef hann hefur verið á rölt-
inu síðan.“
Macphail læknir sagði henni allt af létta og bað hana að tilkynna
frú Davidson látið.
„En hvers vegna geröi hann þetta?“ spurði hún, lostin skelfingu.
„Það veit ég ekki.“
„En ég get það ekki. Ég get það ekki.“
„Þú mátt til.“
Hún leit óttaslegin á hann og fór út. Hann heyrði hana fara inn til
frú Davidson. Hann sat stundarkorn og jafnaði sig, en fór svo að raka
sig og þvo sér. Þegar hann var klæddur, settist hann á rúmið og beið
konu sinnar. Loks kom hún.
„Hún vill fá að sjá hann,“ sagði hún.
„Þeir fluttu hann í líkhúsið. Ætli við ættum ekki að' fara með henni
þangað? Hvernig varð hún við þessu?“