Dvöl - 01.07.1945, Side 107

DVÖL
249
brýtur undir sig, knosar og mylur
líkt og traktorinn og sá plógur, er
hann dregur.
Persónurnar eru — eins og þegar
hefur verið á minnzt — blásnautt
bændafólk, fólk af öðru tæi sjáum
við vart nema álengdar. Við kynn-
umst einkum einni fjölskyldu, afa
og ömmu, föður og móður, og syst-
kinahópi á bernsku- og unglings-
árum. Allt þetta fólk er með sínum
sérkennum, og smátt og smátt
kynnumst við náið þess innra
manni. Loks komumst við að raun
um, að þá er fallið hefur af því
hamur smámunasemi hversdags-
lífsins, kemur fram traustur kjárni
samhjálpar og fórnfýsi, og birtist
okkur þarna trú höfundarins á það,
að innst inni sé manneðlið jákvætt
og í samræmi við hin gróandi öfl
lífsins. Og okkur gengur betur að
trúa höfundinum en ella fyrir þær
sakir, að hann hefur ekki verið að
fara í felur með það, sem því fólki,
er hann segir frá, er ávant um
menningu og háttvísi í orði og
verki ....
Stefán Bjarman hefur þýtt bók-
ina, og hefur hann áreiðanlega
vandað sig við það verk, þó að
misjafnlega hafi tekizt að komast
út úr þeim vandkvæðum, sem hann
hefur mætt, en þau eru mörg og
margvísleg. Sums staðar brestur
ekki annað á, en að þýðandinn
hafi þor til að beita íslenzku máli
á sama hátt og höfundurinn beitir
enskunni. Það er t. d. engu síður
eða engu frekar hægt að tala um
grœnan ilm á ensku en á íslenzku,
og hefði þýðandinn þvi ekki þurft
að sneiða hjá þvi orðalagi. Það
hefði jafnt á íslenzkunni sem á
enskunni verið á ábyrgð höfund-
arins.
Þriðja ameríska skáldsagan, sem
ég vil fara hér um nokkrum orðum,
er eftir Erskine Caldwell, og hún
heitir Dagslátta drottins.
Erskine Caldwell (menn mega
ekki rugla honum saman við Taylor
Caldwell) er mjög þekkt skáld í
Bandaríkjunum. Hann hefur skrif-
ar fjölda af smásögum, en einnig
langar sögur, ég get ekki sagt með
fullri vissu hve margar, en ég hef
lesið eftir hann sex sögur, sem hver
er bók út af fyrir sig.Þá hefur hann
og skrifað bækur, sem eru lýsing
á styrjaldarógnunum í Rússlandi,
en Erskine Caldwell er mikill
kommúnisti.
Beztu sögur hans gerast í sveit
í Suðurríkjum Bandaríkjanna, og
í þeim er einkum sagt frá lífi þeirra
hvítra manna, sem eru á einna
lægstu menningarstigi — en einn-
ig hefur hann lýst svertingjum og
sambúð hvítra manna við þá.
Caldwell er snjall og glöggskyggn
rithöfundur, og stíll hans allsér-
stæður, en samt sem áður er það
svo, að sá, er hefur kynnzt bókum
hans, hlýtur að spyrja, þegar hann
rekst á eina af einmitt snjöllustu
skáldsögum hans í Islenzkri þýð-
irgu: Var nú ekki eitthvað heppi-