Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 116

258
D VÖL
Guömundur Ingi Kristjánsson:
Sólbráð. Útg.: Snælandsútgáfan
1945.
Guömundur Ingi er þegar orðinn all-
þekktur sem ljóðskáld. Árið 1938 kom
fyrsta ljóðabók hans út og nefndist Sól-
stafir. Ljóðin í þeirri bók voru að mestu
helguð starfinu og iandinu. Þau voru
lofsöngur ungs og drengilegs hugsjóna-
manns um hamingju starfsins og lífsins
og blessun gróandi jarðar. í þeirri bók birt-
ist karlmannleg bjartsýni og trú á lífið
og landiö. Þar kvaö við tónn, sem skar
sig úr og hóf sig yfir þunglyndiö og treg-
ann, sem einkennt hefur flest hin yngri
ljóöskáld okkar íslendinga á seinni árum.
Það var glaður tónn og hugþekkur, enda
náði hann eyra margra manna, þegar við
íyrstu kynni, manna sem mátu mikils
karlmannleg og drengileg lífsviðhorf.
Nú er önnur ljóöbók Guðmundar Inga
komin út og nefnist SólbráS. Er enn hinn
sami blær bjartsýni og lífstrúar yfir ljóð-
unum, þótt nú beri meira á hugleiðing-
um um lífið, og sýnir það, að hér er eldri
maður á ferð.
Skáldið fylgir ljóðum sínum úr hlaði
með svofelldri greinargerð:
Minn hlutur er að yrkja það
búland sem bíöur,
og bro ið viö reikulan fót,
og leggja mína hönd og minn
hug ekki síöur
til hjálpar við íslenzka rót,
og eygja hverja stund, sem af
ævinni líður,
sem auðlegð og fagnaðarbót.
Þótt lítið verði úr störfum og
standi ég hljóður,
er stafar á dreymandi fjörð,
ég elska þetta land og minn
átthagagróður
og iðjunnar þjónustugjörð.
Og hugur minn og starf mitt
og ást mín og óður,
er ilmur af lifandi jörð.
Þetta er skilmerkileg greinargerð fyr-
ir ljóðabók og sýnir, að Guðmundur Ingi
gengur heill að þeim yrkisefnum, sem
kalla hæ;.t á hann. Þau kvæði, sem fjalla
um lífsstarf hans og umhverfi eru bezt
sem fyrr. Gcð kvæði af því tagi má nefna:
Sólbráö, Jaröargull, Ilmur lífsins, Mjaltir
og Hertu þig þá. í því kvæði er síðasta
visan svona:
Viröist þér einatt ævin hörö
erfiði nóg að fá,
seintæk og rýr hin seiga jörð,
sjóferðin aflasmá.
Plý þó ei tún né fiskiver
Pinn þú ef reynir á,
heróp þins lífs í hjarta þér:
Hertu þig þá!
Mörg kvæði um „hitt og þetta“ — al-
mennar hugleiðingar um lífið — eru góð,
svo sem Spámaðurinn Amos, Bróðir minn,
Hlátur o. fl. En erfiljóðin og tækifæris-
kvæðin eru hið lakasta í bókinni, og má
þó finna þar á meðal góð kvæði. En þess
má geta, að fá skáld hafa siglt boðalaust
þar milli skerja.
Helzt mætti finna aö því við Guömund,
að hann iðki ekki vandvirkni af nægilegri
kostgæfni og beiti ekki nægum sjálfsaga.
Stingur það helzt, að sums staðar virðist
á málið hallað til þess að þóknast rím-
inu, og kemur það ætíð illa við, einkum
af því að maður hefur það á tilfinning-
unni, að Guðmundur sé gæddur ríku feg-
uröarskyni. Það er eins og Guðmundur
leggi ekki mikla rækt við að fága Ijóðin
eftir að þau eru komin saman. Ef til vill
stafar þetta af því, að honum eru ekki
svo hugleikin hin ortu ljóð, en heillast
stöðugt af nýjum viðfangsefnum.
Mín vitjar einatt óort ljð,
sem ekki getur fæðzt