Morgunn - 01.12.1944, Side 3

0
MORGUNN 97
„Steig niður til heljar44.
Flutt í S. R. F. í.
1 vetrarbyrjun, þegar náttúran flytur oss sinn alvarlega
boðskap hrörnunar og dauða, komum vér saman á þess-
um félagsfundi vorum, sem helgaður er minningu framlið-
inna. Og þenna félagsfund ber einmitt upp á 2. nóv., dag-
inn, sem um áldaraðir hefir verið helgaður minningu
þeirra, sem áður áttu heimkynni sín á jörðunni en lifa nú í
öðrum heimkynnum, á öðru lífssviði.
Enda þótt ýmsir yðar kunni að hafa átt sína sárustu
sorg, sína þyngstu æviraun, í sambandi við burtför þeirra
af jörðinni og minning þess dags, er þeir hurfu yður sjón-
um, sé dapurleg, er oss samt ekki haustið í huga, hrörnun
eða dauði, er vér hugsum um þá á þessum minningardegi
þeirra, því að um það erum við örugglega sannfærð, að
þegar vér stóðum eftir á stormagrund, voru þeir að taka
höfn í friðarlandi, og að þegar vér vorum að heilsa hausti
og hörðum vetri, voru þeir að heilsa hinu fegursta vori
á Sumarlandi Guðs.
f sál vorri er því enginn harmur, heldur hátíð heilagra
og hjartfólginna minninga í kvöld, og um hug vorn fara
heitar þakklætisöldur, er vér hugsum til þeirra.
Vér hugsum til þeirra, en er ekki hugsun vor veik, mun
hún til þeirra ná, sem vér óskum? „Óttumst ei, ef unn-
umst, endalausa geima“, segir skáldið. Nei, fjarlægðir
geimanna óttumst vér eigi, þvi að sálarrannsóknirnar hafa
sannað oss langsamlega miklu meiri mátt hugans en menn-
ina öraði fyrir áður. Nú vitum vér örugglega, að fjar-
hrifin eru staðreynd, að hugsunin berst frá sál til sálar
um vegalengdir, sem vér kunnum ekki að mæla. En þurf-
um vér að tala um fjarlægðir? Hafa ekki óteljandi stað-
reyndir sannað oss, að þeir, sem af jörðinni eru farnir og
7