Morgunn - 01.12.1944, Side 19

MORGUNN
113
hann væri „dauður“, hjá móður hans, sem síðar komst í
samband við hann, og fékk ágætar sannanir og hug-
hreystandi skilaboð frá honum. Það var ef til vill að nokkru
leyti af því, að hann vaknaði meðan hann var enn hér á
jörðunni, að hann áttaði sig ekki, en sumpart var það af því,
að hann var algjörlega þekkingarlaus á skilyrðunum í líf-
inu hinumegin dauðans, þó að hann hefði verið ákveðinn
rétttrúnaðarmaður og kristinn, eftir því, sem það orð ei'
almennt skilið.
Hann sagðist strax hafa orðið var við þægilegan létt-
leika líkamans og ánægju hugans; tilfinningu um að „allt
væri í lagi“ með sig, sem hann hafði aldrei orðið var við
áður. Dálitla stund naut hann þessarar vellíðanar sálar og
líkama. Þá varð hann sér þess meðvitandi, að hann lá á
jörðunni, í umhverfi slíkrar auðnar og eyðileggingar, að
hann var undrandi yfir, að hann skyldi geta verið svona
einstaklega hamingjusamur og öruggur, þegar svona á-
stæður voru allt í kringum hann. Iionum fannst hann verða
að útiloka skelfingar umhverfisins úr huga sér og að snúa
sér að einliverju, einliverjum. Hann vissi ekki hvað það
var, sem kallaði hann — dró hann — eins og ósýnileg
hönd hefði verið lögð á handlegg honum. Öþekkt rödd
virtist hvísla að honum: Vertu ekki sorgbitinn eða eyði-
lagður yfir því, sem þú sérð í kringum þig. Losaðu þig við
það, þá geturðu orðið frjáls sjálfur og komið með okkur
þangað, sem þú átt heima. Þú átt ekkert skylt við þessar
kringumstæður ‘ ‘.
„Jú, ég á skylt við þær. Eg get ekki farið burtu úr þeim.
Eg hef dálítið að gera þar. Eg verð að taka mig til og at-
huga hvað komið hefir fyrir“, var eðlilega það, sem hann
svaraði og hann notaði viljakraft sinn til að beina athygl-
inni að hlutunum í kringum sig og sneri sér með vilja frá
hinum ósýnilegu hjálpendum, sem voru að reyna að draga
hann í burtu, því að þeir vissu fullvel, hve óheppileg á»
hrif það gæti haft, ef hann héldi fast við það, að vera kyrr
þar sem hann var.
8