Morgunn - 01.12.1944, Qupperneq 21

MORGUNN
115
aukizt, þó að nú ætti að vera orðið aldimmt, eftir öllum
vanalegum reglum.
Hann fór að fá áhyggjur af þvi, ef móðir sín hefði heyrt
sagt frá hinum sorglega atburði, því að hann vissi, að hún
mundi hafa hræðilegar áhyggjur út af öryggi hans. Þótt
honum væri enn erfitt að setja saman einföldustu hugs-
anir, fór hann samt að ráma í það, að hún hefði farið upp
í sveit til þess að dvelja þar í nokkra daga, svo að auðvitað
gæti hún ekki komið þarna og hitt hann. Hann mundi ekki
hvers vegna hún hafði farið, en hann mundi að hún hafði
farið mjög nauðug, eins og hana hefði rennt grun í, að ein-
hver hætta væri á ferðum fyrir hann, þótt hún væri vana-
lega ekkert ónauðsynlega hrædd við þess háttar. Geoffrey
hugsaði nú með sér: „Ef hún hefir heyrt, að byggingin hafi
orðið fyrir sprengju, þá verður það mikill léttir fyrir hana
að heyra, að ég hafi komizt af“.
Samt sem áður vildi hann spara henni áhyggjurnar, sem
hann vissi, að hún mundi hafa á meðan. En það var samt
ekkert að gera nema að bíða og hann var að hugsa um,
hvert hann ætti að fara og hvar hann ætti að gista um
nóttina. Þegar hann var búinn að fara þá stuttu leið, sem
lá þangað, sem leifarnar af gömlu byggingunni voru og
sem hugsunarvenjan eðlilega leiddi hann að, sá hann
fc>rjá menn, sem hann þekkti og var vanur að hitta reglu-
lega í daglegu lífi sínu, svo að hann fór til þeirra.
Geoffrey hafði verið fremur hlédrægur maður eftir aldri,
vel þokkaður og virtur, en var ekki vanur að eiga hægt með
að komast í náinn kunningsskap við menn. Þeir fáu, sem
Voru svo heppnir að þekkja hann vel, mátu vináttu hans
°g sýndu honum hlýja vinsemd á móti. Þess vegna varð
hann nú undrandi, þegar hann fékk ekkert svar við spurn-
ingum sínum um hið nýafstaðna slys. Hann tók þæruppaft-
Ur og aftur en árangurslaust. Hannfóraðverðaáhyggjufull-
Ur og reyndi að standa beint fyrir framan mennina, sem
hann talaði við, en þeir virtust horfa í gegnum hann, en