Morgunn - 01.12.1944, Qupperneq 22

116
MORGUNN
ekki á hann. Hann gekk frá einum til annars, frá þeim,
sem hann þekkti, til þeirra, sem hann var ókunnugur, en
enginn tók neitt eftir honum. Hann gekk götuna á enda,
þangað sem hún kom saman við aðalgötuna. Aftur sneri
hann sér að ýmsum mönnum, sem stóðu hér og hvar í smá-
hópum, en þeir svöruðu honum ekki. Hann tók eftir því,
að þeir, sem gengu eftir gangstéttinni, fóru varlega, eins
og þeir væru að þreifa sig áfram og honum varð illa við,
þegar hann athugaði, að myrkvunartíminn var kominn,
að það var sýnilega svarta myrkur og að þetta fólk var þess
vegna að þreifa sig áfram með erfiðleikum. En honum
fannst bara þokuloft og mátulega bjart fyrir sig til að sjá
hluti og menn all-greinilega.
Hann fór nú að brjóta heilann um það, hvort hann
mundi nú vera eins ómeiddur og hann hafði haldið í fyrstu.
Hann fór að hugsa um, hvort hann mundi hafa fengið
heilahristing, þegar sprengjan féll, og hann mundi eftir sög-
um, sem hann hafði heyrt um skrítnar afleiðingar af slíku,
sem oft höfðu komið fram löngu síðar.
Hann þuklaði vandlega um höfuðið á sér, en gat ekki
fundið merki um neinskonar meiðsli, en það hughreysti
hann ekki að fullu, af því að hann hélt, að menn gætu feng-
ið heilahristing, án þess, að þess sæjust nokkur ytri merki.
Allt í einu fannst honum hann vera ósköp einmana og
dálítið óttasleginn, eins og barn, sem hefur villzt á ókunn-
an stað. Hann herti upp hugann og ákvað að gefa sig fram í
næsta sjúkrahúsi og segja frá þessum einkennum, sem hon-
um var svo illa við, í þeirri von, að hann fengi ekki aðeins
læknishjálp, heldur einnig skýringu á þessum einkenniiegu
hugarórum, — þvi að nú þóttist hann neyddur til að líta
þennig á þetta, — að hann hefði talað við menn, sem höfðu
ekki svarað honum, þegar hann yrti á þá. Já, hann hélt,
að þessi hugmynd, að hann hefði taiað við menn, hlyti að
vera hugarburður eða hugarórar, sem stöfuðu af ringli i
heila hans. Líklega hefði hann ekki getað látið rödd sína