Morgunn - 01.12.1944, Qupperneq 63

MORGUNN
157
Florence Marryat var enn um skeið í fullkominni ó-
vissu um, hver „litla nunnan“ væri, enda þótt John Powles,
framliðinn vinur hennar, fullvissaði hana hvað eftir ann-
að um, að „litla nunnan“ væri engin önnur en Florence
litla, dóttir hennar. Hún gerði nú margar tilraunir til að
ná sambandi við litlu dótturina heima hjá sér, en þær urðu
allar árangurslausar. 1 einni af andaorðsendingum sínum
til hennar sagði John Powles: „Skortur barnsins á krafti
til að hafa samband við þig, stafar ekki af því, að hún sé
of hrein til þess, heldur af því, að hún er of veik, of þrótt-
litil. En hún mun síðar geta talað við þig. Hún er ekki í
himnaríki.“ Vegna þess, hve lítið Florence Marryat vissi
enn um lífið í andaheiminum, vakti þessi fullyrðing henni
bæði undrun og sorg. „Ég gat ekki trúað því, að blessað,
syndlaust barn væri ekki í fullsælunni“, skrifar hún, ,,og
ekki gat ég fremur trúað því, að þessi vinur minn væii
að gera tilraunir til að blekkja mig. Ég átti þá eftir að læra
það, að andinn þarf að öðlast við reynslu sinn lærdóm,
enda þótt ekki hafi verið um neina drýgða dauðasynd að
ræða. Enn frekari sönnun fyrir því, að barnið mitt hefði
raunverulega aldrei dáið, átti enn eftir að berast mér, —
og jafnvel berast mér þaðan, sem ég hefði sízt búizt við
nokkru slíku frá. Þetta gerðist heima hjá dr. Keningale
Cook og konu hans, sem ekki stóðu í neinu sambandi við
miðilinn ungfrú Cook, sem áður segir frá. Florence Marry-
at hafði aldrei áður heimsótt þessi hjón, og þau vissu ekk-
ert um einkalíf hennar eða heimilishagi. Auk þess talaði
hún aldrei um „dána“ barnið sitt, jafnvel ekki við nán-
ustu vini sína, enda var andlát þessa barns og þeir atburð-
ir aðrir, sem þá gerðust í lífi hennar, harmsaga, sem hún
forðaðist að tala um. Jafnvel börnunum hennar var ger-
samlega ókunnugt um vanskapnað látnu systurinnar.
1 samtali við húsbændurna, sem Florence Marryat var
gestur hjá, komst hún að raun um að húsmóðirin sjálf var
mikill transmiðill. Þegar hjónin komust að raun um áhuga