Morgunn - 01.12.1944, Síða 70

164
MORGUNN
meðal fundargestanna. Hún bað Florence Marryat um að
leiða sig aftur inn í byrgið, ef hún gerði þetta á þessum
fundi. Nokkurum augnablikum síðar bar svo við, að fólkið
heyrði miðilinn vera að tala við stjórnanda sinn, en jafn-
hliða því lyfti líkömuð hönd svarta sjalinu og samstundis
stóð kvenvera frammi á gólfinu. Vegna rökkursins og þess,
að veran var í nokkurri fjarlægð, tókst fundargestum ekki
að þekkja hana. ,,Hver getur þetta verið?“ spurði Florence
Marryat herra Harrison. „Mamma, þekkir þú mig ekki?“
spurði litla andadóttirin hennar samstundis. Móðurinni
hafði ekki komið til hugar, að stúlkan hennar mundi birt-
ast þarna, og í undrun sinni reis hún úr sæti sínu og sagði:
„Elsku barnið mitt, ég bjóst ekki við að hitta þig hér.“
Dóttir hennar svaraði: „Seztu aftur í stólinn þinn, ég ætla
að koma til þín.“ Þessu næst gekk hin al-líkamaða vera
þvert yfir gólfið og settist í kjöltu móðurinnar. „Florence,
yndið mitt, er þetta nú raunverulega þú?“ spurði hún, og
hélt verunni í faðmi sínum. „Skrúfið ljósið upp“, sagði hún,
og lítið á munninn minn“. Ljósið var aukið, og Florence
Marryat skrifar á þessa leið: „Allir sáu hið sérkennilega
lýti á vörinni, vanskapnaðinn, sem ég bið menn að muna,
að nokkurir af reyndustu mönnum læknavísindanna höfðu
fullyrt um, að væri svo sjaldgæfur að þeir hefðu aldrei séð
hann fyrr. Hún opnaði nú einnig munninn, svo að ég gæti
séð kokið. Ég vil ekki trufla frásögnina með því að skjóta
hér inn mínum eigin athugasemdum um þessa sönnun, sem
ómögulegt er að komast fram hjá. Frammi fyrir henni stóð
ég orðlaus, og tárin hrundu niður kinnar mínar. Frá ung-
frú Cook höfðum við heyrt stunur og talsverðar hreyfing-
ar, en nú kom hún fram úr byrginu, gekk fram á gólfið
og sagði: „Ég þoli þetta ekki lengur!“ Þarna stóð hún á
gólfinu í gráa kjólnum sínum með bleiku böndunum, meðan
Florence sat í kjöltu minni í hvítum hjúpi“. Þetta stóð ekki
yfir nema um stutta stund, því að jafnskjótt og miðillinn
var kominn fram á gólfið, stökk líkamaða veran upp úr
kjöltu móðurinnar og hentist inn fyrir tjaldið. Þá leiddi