Morgunn - 01.06.1950, Side 9

MORGUNN
3
eðli hans eða sambandi við Guð. En mér þótti vænt um
hann og hugsaði mér hann sem eldra bróður, en alls ekki
sem dómara, sem koma myndi ,,að dæma lifendur og
dauða.“
Sjálfstæð hugsun um trúmál mun ekki hafa vaknað hjá
mér fyrr en eftir tíu ára aldur,, er ég var fluttur til frænda
míns, séra Jóns Árnasonar í Otradal vestra. Þá las ég
tJraníu eftir Flammarion, og breytti hún gersamlega
heimsmynd minni, en ekki lagði ég þá neina áherzlu á
dulrænu sögurnar i henni og þurfti þess ekki, því að efi
um annað líf var þá ekki vaknaður hjá mér. Einnig las
ég mikið ýmsar bækur trúarlegs efnis, postillur og annað,
sem ég náði í. Var ég þá um nokkurt skeið heit-trúaður
á kristna vísu og leiddist það mest, hve lítinn tíma ég hafði
til andlegra iðkana og umhugsunar. Lá þá stundum við,
að ég óskaði mér veikinda, ef ég gæti þá fengið betra næði
til slíkra hluta. Nú veit ég, að þar skjátlaðist mér stórum,
— að það er betra, að hafa trú sína til búna fyrir veikindi
og mótlæti. — Þá komst ég og yfir einhverjar bækur, þar
sem talað var um útskúfunarkenninguna og því haldið
fram, að allir myndu verða hólpnir að lokum. Greip ég við
þessu fegins hendi. Þá kom og djöfullinn fram á mitt and-
lega sjónarsvið, og átti ég nokkuð bágt með að sætta mig
við hann og undraðist, hví Guð léti hann hafa svo mikið
vald á jörðu. Aldrei varð hann mér þó að verulegum baga,
en þessi vandræði hafa þó ef til vill meðfram valdið því,
að þegar ég kynntist um það leyti aðalatriðunum í trú
Forn-Persa á tvo guði, illan og góðan, mjög jafn-sterka,
þá aðhylltist ég hana bráðlega. Man ég það, að ég féll á
kné á einverustundum og bað til sólarinnar sem ímyndar
hins góða guðs. En þessi trú hjaðnaði aftur af næringar-
skorti og án eiginlegrar umhugsunar, og ég tók aftur að
hallast að kristnum sið. vegna áhrifa umhverfisins, en þó
með hangandi hendi og meiri efa. Einkum veitti mér örð-
ugt að samræma það litla, sem ég vissi um náttúruna og
sögu jarðarinnar, við sköpunarsögu ritningarinnar. Helzt