Morgunn - 01.06.1950, Síða 17
MORGUNN
11
unnar, — það þarf ekki að blíðka hinn eilífa kærleika,
Guð, með neinni blóðfórn. — Ég trúi því, að maður geti
komizt í æðra og nánara samband við alvaldið, Guð, á
augnablikum hrifningar og hugljómunar og í bæninni.
Þar að auki er ég sannfærður um möguleika sambands
við framliðna menn og að annað líf er stöðug þroskabraut,
þar sem eru að vísu margar vistarverur, en ekkert rúm
fyrir eilíft helvíti. — Og þó að þetta séu ekki margar né
miklar trúarsetningar, finn ég það, að þær eru í samræmi
við það bezta í sjálfum mér og hvetja mig til að láta það
mega sín meira í lífi mínu, en ella mundi vera. Þær hvetja
mig til að vera trúr eðliskjarna mínum, Guði í sjálfum
mér.
Guðspeki hef ég ekki enn þá kynnt mér að neinu ráði,
þótt ég hafi að vísu lesið nokkrar bækur þess efnis og
þyki t. d. endurholdgunarkenningin ekki ólíkleg. En ég
er alveg sammála einkunnarorðum guðspekinnar, að eng-
in trúarbrögð séu æðri en sannleikurinn, og ég hygg,
að öll trúarbrögð séu sama eðlis, — að þau brjóti á ýmsan
hátt hina hvítu geisla sannleikans. Ég hygg enn fremur,
að það sé misráðið að ætla, að sömu trúarbrögð henti
öllum; — mennirnir eru svo ólíkir hver öðrum. Þessi skoð-
un finnst mér hvetja mig til umburðarlyndis. —
En þótt ég hafi þannig komizt að vissum skoðunum,
tel ég mig ekki vera kominn á neinn leiðarenda andlega.
Fyrir framan mig sé ég æ bjartari braut stöðugs þroska og
fullkomnunar. Það er enginn aðsetursstaður, sem ég hef
komizt á, heldur aðeins áfangastaður, þaðan sem ég þrái
stöðugt víðara sjónarsvið, allt upp til alvaldsins, sem er
i öllu og yfir öllu; — því að ég trúi því, að mannssálin
hafi ótæmandi möguleika vaxtar og víkkunar. Mér finnst
ég vera barn og standa við dyr leyndardómanna, en nú
eru þær ekki læstar lengur. Og þar fyrir innan ríkir hinn
eilífi kærleikur, hinn eilífi friður og hin eilífa gleði. —
Ég þrái land hins eilífa kærleika, friðar og fullkomn-
unar eins og hestur á stroki, sem stefnir hiklaust dag og