Morgunn - 01.06.1950, Qupperneq 31

Skuggar hins liðna.
Eftir Sir Arthur Conan Doyle.
geri ráö fyrir því, að flestum spíritistum séu hugljúfust þau
miðlafyrirbæri, sem með ákveðnustum hætti sýnast benda til þess,
að mannssálin lifi líkamsdauðann, eða jafnvel sanni það mál.
Til þess að menn grípi slíkar sannanir fegins hendi þurfa þeir
ekki endilega að þjást af sorg eftir ástvinamissi eða hafa sterkan
úhuga fyrir því máli sjálf sín vegna. öllum hugsandi, alvarlegum
mönnum liggur lífsgátan sjálf í miklu rúmi: hvað verður ekki að-
ems um mig persónulega og þá, sem mér eru kærir, hvað verður
um mannkynið? Hvert er markmið lífsins alls? Er þjáningin, þessi
voldugi þáttur alls mannlífs markmiðslaus hending, blind, tilviljun,
eða eru hér þau dýpri rök að baki, að þjáningin, sorgin, skorturinn,
neyðin, séu ekki síðasta orðið í sögu þeirra, sem undir því fargi
stynja, að jarðlífið sé einn áfangi á óendanlega miklu lengri leið,
eða m. ö. o., að maðurinn lifi, þótt hann deyi? Þeir, sem lesa
hina merkilegu ritgerð eftir mag. Jakob Jóh. Smára, skáld, sem
hann kallar Brot úr trúarsögu minni, fá þar lifandi lýsing á
viðhorfi þess manns, sem af hinum æðri hvötum glímir við ráðgát-
una um líf og dauða, ekki vegna sjálfs sin, heldur vegna þess, að
hann getur ekki sætt sig við lífið fyrir annarra hönd, þeirra, sem
Þyngstu byrðarnar bera, ef öllu er lokið á grafarbarminum.
Þau miðlafyrirbrigðin, sem mest sannanagildi geyma fyrir fram-
haidslífinu, munu flestum þeim hugleiknust, sem við þessi mál fást,
en vitanlega liggur ekki við, að öll miðlafyrirbrigðin sanni lífið eftir
dauðann. Mikill fjöldi af þeim gefa bendingar í áttina til fram-
haldslífs persónuleikans, en þó er hinn hluti þeirra langsamlega
^uklu stærri, sem sannar ekkert í þá áttina, og stenzt ekki sæmilega
Sagnrýni þeirra, sem kunna að gera sjálfsagðar kröfur.
En svo er enn önnur tegund miðlafyrirbrigða, ýmiskonar myndir,
sem sjáandinn sér, sem óhugsandi er með öllu, að séu sjálft hið
framliðna fólk. Sennilegt er, að í þennan flokk megi skipa allmiklu
af hinum alkunnu reimleikafyrirbrigðum, sem margar áreiðanlegar
heimildir eru þó til fyrir. Miðlar, sem verulega þjálfun hafa hlotið,
tera að gera greinarmun á tvennskonar sýnum, sem þeir sjá. Ann-
arsvegar eru vitsmunum gæddar verur, sem sjáandinn er sannfærður
Ul«, að séu lifandi fólk, þótt ekki sé lifandi í jarðneskum heimi.