Morgunn - 01.06.1950, Blaðsíða 26

20
MORGUNN
og sagði með barnslegu trausti: þetta lagast allt smám
saman. Ég hafði bjargfasta trú á því, að fram úr erfið-
leikum mínum hlyti að rætast. Guð gæti ekki yfirgefið
mig.“
En Andersen var ekki einn hinna rétttrúuðu. Hann trúði
ekki kennisetningum kirkjunnar og átti stundum um þær
harðar kappræður við kunningja sína. Hann trúði á þann
kærleikans Guð, sem ekki þurfti að blíðka eða friðþægja.
Ödauðleikinn fannst honum vera hið dásamlegasta af
öllu, og um ódauðleikann snerust hugsanir hans seint og
snemma. Hann var gæddur mikilli gagnrýnigáfu og gat
stundum lent í efasemdum, en alltaf fann hann þó aftur
leiðina að ódauðleikatrúnni, ýmist af hreinum skynsemi-
ástæðum eða hin innri rödd benti honum þangað. „Við
hljótum að komast að raun um ódauðleikann,“ skrifar
hann. „Þegar jarðneskur listamaður skapar ófullkomið
listaverk, brýtur hann það niður, en hann safnar brotun-
um saman og geymir þau. Getur það þá hugsazt, að Guð
brjóti niður það, sem hann hefur skapað í sinni eigin mynd,
og kasti þvi síðan burt? Nei. Mun hann fleygja burt sköp-
unarverki eins og Sókratesi, Shakespeare og Napóleoni?
Þeir hljóta að lifa eilíflega, eilíflega. En hversvegna munu
þá hinir, sem minna eru gáfaðir, deyja? Hinn fullkomni
hlýtur að vera kærleiksríkur og réttlátur. Það er óhugs-
andi, að þeim, sem ekki hafa fengið svo dásamlegar gáfur,
sé fleygt burt. Eilífðin hlýtur að vera til fyrst til er eilífur
Guð.“
H. C. Andersen styrktist í trú sinni við athugun sína á
hinum óraskanlegu lögmálum tilverunnar og því, sem hann
áleit handleiðslu Guðs.í lífi mannanna.
Við prest nokkurn sagði hann einhverju sinni: „1 skauti
Guðs frjálsu náttúru finn ég meiri sálubót en af lélegri
prédikun.“
1 bók sinni, „I Sverige," gerir hann ljósa grein fyrir af-
stöðu sinni, þar segir hann: „Sannleikurinn getur aldrei
staðið gegn sannleikanum og vísindin aldrei gegn trúnni,