Morgunn - 01.06.1950, Síða 49
MORGUNN
43
Það er ekki erfitt að skilja þessi annars óskiljanlegu
fyrirbrigði ef vér skipum þeim í tvö flokka, þannig, að í
oðrum flokknum sé aðeins um gömul hugsanagerfi, gamlar
skuggamyndir að ræða, en í hinum raunverulega sálir
framliðinna, jarðbundnar. Þessi aðgreining fyrirbrigðanna
er aðeins tilraun um stundarsakir til þess að skýra og
skilja mjög flóknar staðreyndir, sem fram að þessu hafa
hvorki verið skýrðar né skildar. En ný fyrirbrigði munu
halda áfram að koma fram á sjónarsviðið, sem stangast
munu á við hinar nákvæmustu skýringartilgátur. Ekkert
óskiljanlegra og furðulegra dæmi þekki ég en það, sem
ensku kennslukonurnar lýsa aðdáanlega vel í litlu bókinni
þeirra, An Adventure.
Ævintýrið þeirra er í sem skemmstu máli það, að á
skemmtiferð sinni til Parísar fóru þær út í hallargarðana
í Versailles, til þess að skoða höllina Grand Trianon, og
urðu þar fyrir hinni furðulegustu reynslu, sem endurtók
sig fyrir annarri þeirra síðar, er hún kom á þennan stað.
Skyndilega var eins og þær væru staddar í görðunum
eins og þeir voru fyrir einni öld, á dögum frönsku stjórnar-
byltingarinnar. Þær sáu, og jafnvel töluðu við garðyrkju-
menn, sendiboða og aðra, sem þarna voru á dögum Maríu
Antoinette drottningar. Allt þetta ævintýri, sem byrjaði
og endaði í hversdagsleika nútímans, var kennslukonun-
um svo eðlilegt, að þær gerðu sér naumast grein þess,
sem skeð hafði, fyrr en þær fóru að bera sig saman og
gengu úr skuggá um, að sumar byggingarnar og garð-
skipulagningarnar, sem þær höfðu séð, höfðu þá ekki verið
til úti í Versailles í manna minnum. Báðar þessar konur
höfðu ljóslifandi endurminning um virðulega þjóna, sem
þær höfðu séð þarna í grá-grænum frökkum og með litla,
þríhyrnda hatta. Þær sáu þarna yndislega kyrrlátt lands-
lag, tré, sem voru eins og væru þau máluð á tjald, síð-
klædda menn með stóra hatta á höfðinu, sendiboða, sem
hlupu og kölluðu skilaboð til þeirra síðklæddu. Konu sáu
þær, klædda i kjól, með grágrænt silkisjal á herðunum,