Morgunn - 01.06.1950, Blaðsíða 16

10
MORGUNN
misst. Því þykir mér alltaf vænt um þá bók. Síðan hef ég
lesið marga tugi bóka um sömu efni, sem hún fjallar um,
og fengið úr þeim mikinn fróðleik og mikla staðfestingu
á þeim kenningum, er hún flytur, en yfir engri bók annarri
hvílir sá morgunroði í huga mínum sem þessari. Um hana
leikur æ eilífðarbjarmi.
Um sama leyti eða litlu síðar kynntist ég einnig aust-
rænni speki (kenningum Lao-tse og dulvísi Indverja og
Múhameðstrúarmanna) og ennfremur nýhyggjunni amer-
ísku eða Ijóstrúnni nýju (New Thought), og féllu þær hug-
myndir nú í góðan jarðveg og styrktu mig mjög í barátt-
unni, bæði hið innra og ytra. Nú gaf skynsemin mér leyfi
til að trúa. —
En nú getur einhver komið og spurt, hvað ég hafi á
unnið og hverjar séu skoðanir mínar nú, — og um fram
allt, hver áhrif þessi sinnaskipti hafi haft á líf mitt. Ég
ætla að reyna að svara þessum spurningum með nokkrum
orðum, þótt það verði að vísu á mjög ófullnægan hátt.
Ég hef þá fyrst og fremst öðlast traust á tilverunni eða
Guði, því valdi, sem er í tilverunni og ræður henni. „Trú er
traust,“ sagði Lúther, og ég verð að játa, að traustið er
grunntónninn í svari sálar minnar við tilverunni sem heild.
Ég hef ekki séð ástæðu til að taka upp aftur ýmsar kenning-
ar kristinnar kirkju, t. d. þrenningarlærdóminn. Ég álít það
ofvaxið oss mönnunum, að kafa djúp veru Guðs og skorða
hana innan fastra trúarsetninga, en ég trúi því, að eðli
Guðs eða einhver hluti þess sé í samræmi við æðstu þrár
og langanir vorar, og að Jesús hafi verið ef til vill full-
komnasta opinberun þess á jörðu hér, — göfugur andi
ofan af æðri sviðum tilverunnar, sem hafi ef til vill tekið
á sig mannlega mynd af fúsum vilja til þess að verða
bróðir vor, hjálpa, styrkja og blessa. Ég trúi því, að vér
séum allir Guðs ættar og að það sé alls ekki lítið, að vera
„aðeins maður,“ þótt ég neiti því ekki, að hann hafi verið
„Guðs son“ í æðra skilningi, en vér erum flestir. Það leiðir
auðvitað af þessu, að ég hafna friðþægingarlærdómi kirkj-