Morgunn - 01.06.1950, Qupperneq 14

8
MORGUNN
i
því að þessir félagar mínir voru allir ágætir menn. Ekki
man ég, hvort fundir þessir stóðu yfir lengur en einn vet-
ur. Segi ég frá þessu til að sýna, að ég var um þessar
mundir „leitandi sál“. En það fór svo, sem eðlilegt var, að
ekki höfðu fundir þessir nein úrslitaáhrif á mig.
Garðsár mín liðu þannig til enda, að ég var að verða
vonlaus um að fá nokkra lausn á ráðgátum þeim, sem fyrir
mér vöktu, og farinn að sætta mig við óvissustefnu eða
jafnvel efnishyggju. Eitt sinn heimsótti ég þá ungan ís-
lenzkan lækni þar í borginni og tók að ræða við hann um
trúmál eða þær grundvallarspurningar, sem kvöldu mig
annað veifið. En hann var rammur efnishyggjumaður og
prédikaði mér lengi vantrú, og fór ég þaðan með þá sann-
færingu, að í venjulegum vísindum væri ekkert, sem benti
á tilveru Guðs eða annað líf eftir likamsdauðann.
1 þessum svifum las ég „Overtro og Trolddom" eftir
Alfred Lehmann prófessor, og voru það fyrstu kynni min
af sálrænum rannsóknum í Khöfn. Vaknaði þá þegar hjá
mér nokkur forvitni, þótt ég væri lítiltrúaður, því að ekki
fannst mér röksemdaleiðsla Lehmanns mjög sannfærandi.
En í þeirri bók reynir hann að snúa allri dulrænni reynslu
í villu. —
Sumir vildu nú ef til vill spyrja, hví mér hafi verið
trúaratriðin og þá einkum annað líf, svo mikið áhugamál.
Það var auðvitað fyrst og fremst af því, að ég óskaði þess
sjálfs mín vegna, en þó fannst mér stundum ég geta sætt
mig við algera útslokknun fyrir sjálfs mín hönd. Ég hafði
fengið gott uppeldi og notið margra gæða í lífinu, — til-
veran var ekki í neinni skuld við mig, heldur miklu frekar
ég við hana. En mig óaði við útslokknun fyrir hönd ann-
arra, sem farið höfðu varhluta af gæðum lífsins, — og
hér um bil aðeins þekkt verri hliðar þess, oft algerlega
án eigins tilverknaðar. Mig óaði við þeim örlögum, að vera
fleygt inn í ískalda, miskunnarlausa tilveru til að þjást
þar í nokkur ár og eiga svo að slokkna út af, þjakaður
og ef til vill spilltur. Ég fann, að þetta var hróplegt rang-