Fréttablaðið - 06.11.2010, Blaðsíða 36

36 6. nóvember 2010 LAUGARDAGUR
FRAMHALD AF SÍÐU 34
hafði tekist voru ferðafélaginn og
fyrsti sigmaðurinn hífðir upp úr
sprungunni og rétt á eftir Þórð-
ur og konan sem þá var
látin. Þá var klukkan
rúmlega þrjú en Þórð-
ur fór niður í sprung-
una um klukkan hálf-
þrjú.
Mínúturnar skiptu máli
„Ég kom upp á brún-
ina, rennandi blautur
af svita og allur blautur
vegna rakans í sprung-
unni. Uppi var 10 til 14
stiga frost og vindur
og yfirborðið á fötun-
um fraus samstundis.
Ég var strax spurður
hvort ég vildi skipta en
ég leit í kringum mig og
sá að enginn var bein-
línis klár til að fara
niður strax og ég hugs-
aði að nú skiptu mínút-
urnar máli og fór aftur
niður. Ég hafði heyrt í
drengnum á meðan ég
var niðri í sprungunni
en það dró greinilega
af honum á meðan ég
var þarna niðri.“
Snjór hafði fallið í
sprunguna og í fyrstu
sá Þórður ekki nægi-
lega vel í drenginn. En
hann hreyfði sig eftir að
Þórður kallaði á hann
og þá sá hann hvar í
sprungunni hann lá og
vissi hvar hann þyrfti
að troða sér niður.
Hér ber þess að geta
að hér um bil um mið-
bik sprungunnar sveigðist hún
eilítið til og þrengdist. Þórður,
sem er 1,80 metri á hæð og 80
kíló, sneri sér á hvolf er hann var
kominn nokkuð niður fyrir miðja
sprungu.
„Ég þurfti að snúa höfðinu til
hliðar, taka af mér brjóstbeltið,
öðruvísi komst það ekki fyrir út
af því hve sprungan var þröng. Ég
byrja að láta félaga mína
slaka mér neðar, en
þurfti að láta þá draga
mig upp því það þrengdi
svo að brjóstkassanum
að ég náði ekki andan-
um. Í annarri tilraun
komst ég töluvert neðar
en var samt heillangt
frá drengnum.“
Tók af sér talstöð og
brjóstbelti
Þegar þarna var komið
sögu var klukkan orðin
hálf fimm og annar
björgunarsveitarmaður
kominn niður í sprung-
una. Þá hafði Þórður
verið um klukkutíma
neðarlega í sprungunni
á hvolfi mestan hluta
tímans.
„Maðurinn kom með
kastara, almennilegt
vinnuljós, sem lýsti
upp alla sprunguna.
Ég sneri mér við og
beið eftir honum og
ákváð ég að losa mig
við búnað og talstöð-
ina, og að hann myndi
sjá um samskiptin við
félaga okkar uppi. Ég
gæti þá bara talað við
hann á rólegum nótum
og þyrfti ekki að hafa
áhyggjur af samband-
inu við þá. Svo sneri ég
mér aftur við og beið
eftir að öndunin kæm-
ist í jafnvægi til þess
að ég kæmist alla leið. Svo sagði
ég honum bara að hann ætti að
sjá um að láta mig síga niður og
ef ég svaraði honum ekki í öðru
kalli þá myndi hann láta hífa
mig upp því þá væri ég hættur
að anda.
Ég var ekki hræddur þó að ég
hugsaði samt út í að það væri
möguleiki að ég losnaði úr klif-
urbeltinu, ef til dæmis ég festist
og félagarnir þyrftu að toga í mig
til að ná mér upp. En maður ýtir
bara svona hugsunum til hliðar og
gerir það sem þarf að gera.
Svo hófumst við bara handa,
ég var orðinn alveg rólegur og
maður fílaði sig eins og fisk við
að troða sér niður í svona þrönga
sprungu. Veggirnir eru náttúru-
lega ekki sléttir þannig að maður
þurfti að troða sér fram hjá núum
og nibbum. Svo kom að því að ég
komst ekki lengra, en þá var samt
um metri frá fingurgómunum að
stráknum.“
Þegar þarna var komið sögu
hafði band verið látið síga niður
og einnig snjóflóðastöng.
Góð tilfinning að finna að dreng-
urinn var á lífi
„Ég renndi stönginni niður til að
spenna löppina á stráknum frá
veggnum. Þá hafði ég gert lykkju
á bandið og vafið utan um fótinn á
drengnum og togaði í. Mér fannst
eins og ég gæti gripið í hann en
það vantaði enn 30 til 40 senti-
metra upp á. Þá herti ég hesta-
hnút utan um ökklann. Þannig var
festingin eins örugg og hægt var
og þá mátti byrja að toga í bandið
til að losa hann. Það þurfti reynd-
ar fjóra karlmenn til að losa hann
með sameiginlegu átaki. Þegar
hann svo losnaði greip ég í löppina
og úlpu stráksins og bað um að við
yrðum hífðir upp á sama hraða.
Eftir tvo til þrjá metra gat ég snúið
mér við og gerði það á meðan ég
ríghélt í drenginn. Ég fann að
hann var á lífi og það var mjög góð
tilfinning.
Um leið og ég kom að félaga
mínum þá bjó ég til belti um
drenginn og læsti honum við mig.
Þá vorum við klárir til að fara upp.
Félagi minn fór á undan og stýrði
okkur upp því ég hafði ekki hend-
urnar lausar. Við komum svo upp
rúmlega fimm og drengurinn var
fluttur um leið í þyrluna og kom-
inn á loft tíu mínútum síðar.
Ég var alveg uppgefinn, þáði
vatnssopa en endaði með að drekka
töluvert af vatni. Það var ekki
fyrr en ég fór að skoða skýrslurn-
ar af atburðinum að ég gerði mér
grein fyrir hvað ég var lengi ofan
í sprungunni og hvað ég var lengi
á hvolfi í björguninni, líklega um
klukkutíma,“ segir Þórður.
Drengurinn var fluttur á gjör-
gæslu Landspítalans í Fossvogi en
líkamshiti hans var kominn niður
í 27 gráður. Hann var útskrifaður
af deildinni daginn eftir.
„Okkur feðgum og fjölskyldu er efst í huga innilegt þakklæti til Landsbjargar
og björgunarsveitarmanna sem lögðu mikið á sig við hrikalegar aðstæður.
Það er gott að vita til þess að til sé hópur fólks sem er reiðubúinn að
leggja á sig mikla vinnu og jafnvel hættu, eins og í þessu tilviki, til að bjarga
mannslífum og það í sjálfboðavinnu,” segir Kristján Gunnarsson, faðir
drengsins.
Þakklæti efst í huga
Ég var ekki
hræddur þó
að ég hugs-
aði samt út í
að það væri
möguleiki
að ég losnaði
úr klifur-
beltinu … En
maður ýtir
bara svona
hugsunum
til hliðar og
gerir það
sem þarf að
gera.
Þórður kom einnig að sprungubjörgun í júní 2009. Þá hafði fimmt-án ára drengur fallið niður í sprungu á Geitlandsjökli, vestan við
Langjökul. Fallið var fimmtán metrar en það var talið drengnum
til happs að hafa lent á syllu og því ekki fallið neðar. Þórður seig þá
niður og náði í strákinn sem beðið hafði eftir hjálp í um tvo tíma í
sprungunni.
ÖNNUR SPRUNGUBJÖRGUN Á TÆPU ÁRI