Sólskin - 01.07.1931, Síða 14

kveikt upp eld og borið á borð, tekið til í stofunni og sótt
við. Taktu nú eftir, Gvendur“, sagði kisi og stóðu nú eld-
glæringar úr grænum glirnunum. Þessir litlu álfar eða
ljúflingar eða huldufólk býr í klettunum, sumir eru litlir
og búa í blómunum, og nokkrir eru búálfar á heimilum.
Þeir eru kátir og fjörugir, gera gott þeim sem eru góðir,
en geta stundum verið hrekkjóttir, ef illa er farið að þeim.
Þeir hafa engar áhyggjur. Séu þeir latir og ódælir eru
þeir hverjum manni hvimleiðir og eru þá reglulegir púk-
ar og prakkarar, en annars eru þeir til blessunar á hverj-
um bæ“.
„En hvað það er gaman“, sagði Gvendur.
,Já, reglulega gaman“, sagði kisi.
„En livað segir þú nú“, og nú sindraði úr augunum,
svo að Gvendur hélt að hann mundi kveikja í sínu eigin
skotti. „En hvað segir þú um púkana og prakkarana,
þessa liundlötu anga, sem taka við fötum og fæði, en
nenna ekki að gera ærlegt handarvik, sem skemma og
rífa til, í stað þess að lagfæra, sem auka öðrum vinnu,
í stað þess að vinna, sem hlaða smá áhyggjum ofan á þær
stóru, þangað til þeir sem vinna fyrir þeim eru örmagna
og uppgefnir“.
„Hættu, hættu“, sagði Gvendur. „Ég þoli ekki að
hlusta á þetta“.
„Ég vona“, sagði sá guli, „að þegar þessir prakkarar
vaxa upp, og verða fullorðnir, þá verði börnin þeirra
prakkarar, svo að þeir fái að finna hvað það er“.
„Hættu“, öskraði Gvendur. „Ég ætla ekki að verða
prakkari. Ég ætla að vera búálfur“.
„Gott er það“, sagði sá guli. „En mundu það, að bú-
álfar sjást aldrei vinna. Þeir fara á fætur á undan öllu
fólkinu og eru horfnir áður en nokkur veit af, og eng-
12