Morgunn - 01.12.1965, Síða 59

MORGUNN
137
búningr, sem hon þurfti at hafa til at fremja seiðinn. Hon
bað ok fá sér konur þær, er kynni fræði þat, sem til seiðsins
þarf ok Varðlokur hétu. En þær konur fundust eigi. Þá
var leitat at um bæinn, ef nökkurr kynni.
Þá segir Guðríðr: „Hvárki em ek fjölkunnig né vísenda-
kona, en þó kenndi Halldís, fóstra mín, mér á íslandi þat
kvæði, er hon kallaði Varðlokur".
Þorkeil segir: ,,Þá ertu happafróð.“
Hon segir: „Þetta er þat eitt atferli, er ek ætla í engum
atbeina at vera, því at ek em kristin kona.“
Þorbjörg segir: „Svá mætti verða, at þú yrðir mönnum
at liði hér um, en þú værir þá kona ekki verri en áðr. En við
Þorkel mun ek meta at fá þá hluti til, er hafa þarf.“
Þorkell herðir nú at Guðríði, en hon kveðst gera mundu
sem hann vildi. Slógu þá konur hring um hjallinn, en Þor-
björg sat á uppi. Kvað Guðríðr þá kvæðit svá fagrt ok vel,
at engi þóttist heyrt hafa með fegri rödd kvæði kveðit, sá
er þar var hjá.
Spákonan þakkar henni kvæðit ok kvað margar þær nátt-
úrur nú hafa til sótt ok þykkja fagrt at heyra, er kvæðit var
svá vel flutt, — „er áðr vildu við oss skiljast ok enga hlýðni
oss veita. En mér eru nú margir þeir hlutir auðsýnir, er
áðr var ek dulið, ok margir aðrir. En ek kann þat þér at
segja, Þorkell, at hallæri þetta mun ekki haldast lengr en
í vetr, ok mun batna árangur, sem várar. Sóttarfar þat, sem
á hefir iegit, mun ok batna vánu bráðar. En þér, Guðríðr,
skal ek launa í hönd liðsinni þat, er oss hefir af þér staðit,
því at þín forlög eru mér nú allglöggsæ. Þú munt gjaforð
fá hér á Grænlandi, þat er sæmilégast er, þó at þér verði þat
eigi til langæðar, því at vegir þínir liggja út til íslands, ok
mun þar koma frá þér bæði mikil ætt ok góð, ok yfir þínum
kynkvíslum skína bjartari geislar, en ek hafa megin til at
geta slíkt vandliga sét. Enda far þú nú heil ok vel, dóttir."
Síðan gengu menn at vísendakonunni, ok frétti þá hverr
þess, er mest forvitni var á at vita. Hon var ok góð af frá-
sögnum. Gekk þat ok lítt í tauma, er hon sagði. Þessu næst