Morgunn - 01.12.1965, Síða 73

MORGUNN
151
Dauf ljósbirta lýsti upp húsið', ekki ósvipuð birtu þeirri,
er var af olíutýrunum er þekktust í gamla daga. Allt var
þrungið einhverjum ömurleika, sem eins og lá í loftinu. Nú
var steypt yfir mig síðri, ermalausri, hvítri skikkju, og við
það fannst mér að yxi mér dirfska og andlegt þrek. Gekk ég
nú með veggnum hægra megin, hélt hægri hendinni upp og
fram, svo sem ég væri að blessa, en skikkjunni saman á
brjósti með þeirri vinstri.
Sá ég nú verur tvær rétt fyrir framan mig, glottandi og
illkvittnislegar. Hóf ég nú upp raust mína hátt og með mikl-
um alvörublæ og fann ég sjálfur, að rödd mín var sterkari
og fyllri en hún í rauninni er. Ég mælti á þessa leið: „Burt!
Burt! Burtu héðan, upp til ljóss og hljóma!“. Þetta endur-
tók ég í sífellu og þokaði mér inn með veggnum um leið.
Verurnar þokuðust undan, og nú hvarf af þeim glottið, þær
urðu eins og sneyptir rakkar og hjúfruðu sig hvor að ann-
arri. Er inn undir gaflvegginn kom, hækkaði ég röddina enn
og rétti fram báðar hendur, og var nú sem geislaði af þeim.
Ég mælti nú svo:
„Drottinn minn og guð minn blessi ykkur og varðveiti!“
Þetta endurtók ég tvisvar sinnum. Þá hurfu verurnar eða
var sem þær gufuðu upp. Síðan hafði ég yfir faðirvorið og
gerði krossmark fast við vegginn.
Þar með var athöfninni lokið. Ég gekk nú fram með
veggnum og lofaði guð fyrir sigurinn. Þá fann ég, að ég var
sveittur um enni og þreyttur. Komu nú einhverjar vina-
hendur og færðu mig úr hvítu skikkjunni.
Þá sneri gamla konan sér að mér, sú er ég gat um áður,
og mælti: „Ekki vissi ég, að þú hefðir svona þróttmikla og
áheyrilega rödd. Þú hefðir svei mér getað orðið prestur“.
„Það stóð nú aldrei til“, svaraði ég um leið og ég kvaddi
hana og gekk út. Úti var bjartur dagur og um leið vaknaði ég.
Drauminn sagði ég konu minni strax um morguninn og
vinnufélaga mínum, er ég kom á vinnustað, og veit ég að
hann man það enn.
Gunnar S. Sigurjónsson.