17. júní - 17.06.1937, Blaðsíða 39

87
Við hittumst aldrei öðruvísi en af tilviljun, annaðhvort á götu, eða
inni í kaffihúsi. Ég var því ekki lítið hissa, þegar hann kom heim til
mín og vakti mig klukkan sjö þennan umtalaða morgun. Ég spurði hann,
hvort hann væri orðinn geggjaður, eða hefði vakað framúr.
Það er komið sumar, sagði hann.
Sér eru nú hver tíðindin, anzaði ég. Áttu ekki almanak.
Voryrkjan er byrjuð í sveitinni, hélt hann áfram.
Ætlarðu ekki að fara að sofa? spurði ég úrillur.
Ég ætla að fara upp í sveit og vinna.
Einmitt það!!
Ég er hættur við að þiggja þetta tilboð frænda míns. Ég fer í kaupa-
vinnu að minnsta kosti, og svo kannski á síld.
Ég skildi allt í einu að honum var alvara: Ertu orðinn vitlaus ?
Það er komið sumar, sagði hann aftur. Ef þú nenntir að fara á fætur,
mundir þú finna það. Það þarf að fara að vinna. Mér dettur ekki í hug að
fara út í þennan hégóma. Þetta land er alltof fátækt, til þess að menn
megi vera að svoleiðis vitleysu, eins og að græða peninga. Það þarf að
vinna. Vinna á landi og sjó, hver einasti maður, svo að landið verði fag-
urt og þjóðin farsæl. Hún má engan tíma missa í brask. Ég kom bara iil
að kveðja þig og biðja þig að koma þessu bréfi til frænda míns, þegar
ég er farinn með áætlunarbílnum.
Ég fór fram úr rúminu, settist á stól og ætlaði að telja hann af þess-
ari vitleysu með einni áhrifamikilli ræðu. En ég sá, að það mundi þýð-
ingarlaust og þagnaði. Björn Björnsson var komin í sín gömlu föt, en
svipurinn á andliti hans var nýr; það var svipur sumarsins.
Þegar Björn var farinn, opnaði ég gluggann og leit út. Loftið var
þrungið af sumarkomunni og fyrir eyrum mér hljómuðu hinar glöðu radd-
ir starfsins í náttúrunni.