Morgunn - 01.12.1982, Qupperneq 49

ÞRÓUNARORKAN í MANNINUM
151
væri hjúpaður líkama. Hið eina sem ég skynjaði var rós
í skærum litum, rós sem varpaði ljósgeislum í kring. Þessi
i’eynsla hefur verið kunnug mörgum, sem stunda hug-
leiðslu í einhverri mynd, reglubundið og nægilega lengi,
en það sem síðar gerðist þennan örlagaríka morgun hjá
mér — og gerbreytti lífi mínu og lífsviðhorfi — það hafa
fáir reynt.
Á einni slíkri stundu mikillar einbeitingar gerði skyndi-
lega undarleg tilfinning vart við sig hjá mér neðan við
hrygginn, rétt við þann stað, sem snerti sætið þar, sem
ég sat með krosslagða fætur á samanbrotnu teppi á gólf-
inu. Tilfinning þessi var svo sérkennileg og jafnframt þægi-
leg, að athygli mín á henni var vakin viðspyrnulaust. Á
þeirri stundu sem athygli mín var þannig tæld burt frá
þeim stað, sem hún hafði beinst að, hvarf tilfinningin. Þar
sem ég hélt þetta vera bragð sem ímyndun mín léki til
að draga úr taugaspennu, þurrkaði ég mál þetta úr huga
mínum og beindi athygli minni á ný þangað, sem hún
hafði horfið frá sem snöggvast. Ég beindi henni á ný að
rósinni og þegar myndin af henni varð skýrari og skýrari
við hvirfilinn á höfði mér, gerði tilfinningin vart við sig
á ný. Að þessu sinni reyndi ég að halda við stöðugleika
athygli minnar og tókst það í nokkrar sekúndur, en skynj-
unin sem leið upp bakið varð svo öflug og var svo sér-
kennileg í samanburði við allt sem ég hafði reynt áður,
að hugur mirln barst að henni þrátt fyrir andspyrnu mína
— og á samri stundu hvarf skynjunin. Ég var sannfærður
um, að eitthvað óvenjulegt hafði gerst, sem daglegar
æfingar mínar hefðu líklega valdið.
Ég hafði lesið hrífandi frásagnir lærðra manna um mikið
gagn af einbeitingu hugans og um ævintýralega orku, sem
yogaiðkendur hefðu öðlast við slíkar æfingar. Hjarta
mitt tók að slá ört, og ég átti erfitt með að halda athygli
minni nægilega stöðugri. Að stundu liðinni jafnaði ég mig
og náði brátt sömu dýpt í hugleiðslu minni og áður. Þegar
ég var þannig fullkomlega gagntekinn, sótti að hin sama