Morgunn - 01.12.1990, Síða 24

Rósa
MORGUNN
að gleyma söknuðinum um stundarsakir. En seinna um
kvöldið þegar allir voru farnir, þá byrjuðu sorgartilfinning-
arnar aftur að hellast yfir mig.
„O, góði Guð," hvíslaði ég, „ef ég aðeins vissi fyrir víst að
vinir mínir héldu áfram að lifa í annarri vídd. Ef ég aðeins
gæti vitað að þeir væru hamingjusamir!"
Þessa nótt bylti ég mér andvaka í rúminu þar til ég loks féll
í órólegan svefn. Einhvern tíma á meðan ég svaf fór mig að
dreyma. I draumnum ók ég upp heimreiðina að húsi kærrar
vinkonu minnar, Rósu, þeirrar eldri, andlega sinnuðu kon-
unni sem hafði veitt lífi mínu aukið gildi.
Hljóðlega bauð hún mér inn í húsið sitt. Við sátum við
eldhúsborðið hennar eins og við höfðum svo oft gert áður
og hún horfi kyrrlátlega á mig.
Skyndilega spurði ég þarna í draumnunt: „Hvað ertu að
gera hérna? Egvar við jarðarförina þína!" Hún sagði ekkert
en horfði stöðugt og rólega á ntig. Eitthvað í ntínu innsta
sjálfi tjáði mér að þetta væri ekki bara venjulegur draumur.
Þess í stað virtist reynslan og tilfinningin fyrir nærveru
hennar jafn raunveruleg og sérhver þau samskipti sent ég
hafði átt í hversdags lífinu.
Hávaðatruflun vakti ntig til þess sent við köllunt hinn
raunverulega heim. A nteðan ég velti drauntnunt fyrir ntér,
þá var ég á einhvern einkennilegan hátt sannfærð unt að ég
hefði hitt Rósu í raun og veru. Hún hafði að því er virtist
reynt á sinn hlýlega og hljóðláta hátt að hugga ntig og
sannfæra um áframhaldandi líf eftir dauðann. I fyrstu
fannst mér sent ég væri enn vafin inn í hlýjan verndarhjúp
en eftir því sem leið á ntorguninn, þá tóku efasentdir að
skjóta upp kollinum. Kannski var þetta bara drauntur, hugs-
aði ég, aðeins óskhyggja mín um að ég hefði upplifað aftur
nærveru Rósu.
Og aftur kom upp í huga ntinn setningin unt að „ef ég
aðeins gæti verið viss! Ef ég bara væri viss!"
A þessu augnabliki sneri ég höfðinu hægt. Fyrir augliti
mínu varð lítill kristalsvasi með fallegunt útsprungnunt
bleikum rósum., Eg hafði týnt þær í garðinunt ntínunt dag-
22