Morgunn - 01.12.1990, Blaðsíða 35

MORGUNN
Kcnnararán þjálfunar
innprenta þeim mikilvægi þess að vera til hliðar. Leikararnir
eða sýnendurnir þarfnast þeirra sem klappa og fagna. Þeir
eru hluti heildarinnar og skapa fullkomið jafnvægi. Hvar
væri tónlistarfðlkið, listamennirnir, rithöfundarnir, leikhús-
heimurinn og allir þeir sem veita heiminum af sér og gáfum
sínum ef enginn tæki eftir þeim, ef enginn sæti á áhorfenda-
bekkjunum, klappaði og fagnaði, hrópandi „bravó".
En kennari þarf ekki endilega að vera mennsk vera, fædd
eða ófædd. „Spyr þú jörðina og hún mun kenna þér," segir
í Biblíunni (Jobsbók 12.7). Hæðir og dalir, ár og lækir, allt
hefur þetta sinn ljóma og visku sem róar og yljar hjartanu
og skýrir hugann. Maður þarfnast ekki orða þegar maður
er í tengslum við jörðina. Stattu upp við tré og finndu
styrkleika þess. Líttu í krónu á villtu blómi „óséða blómgun"
og dáðstu að fegurð þess. Allt færir þetta frið og skilning
sem ekki fæst á annan hátt.
Og svo eru það endurnar. I bókinni „Krefjandi ljós" skrifar
Helen Greaves um tíma þegar hún átti í miklu hugarstríði
ogörvæntingu ogsateittsinn á bekkviðá oghorfði á flækju
óræktargróðurs og trjágreina fljóta fram hjá sér með
straumnum. Og þrjár litlar endur sátu á flækjunni. Þær létu
fara vel um sig á óhrjálegri bendunni um leið og straumur-
inn bar þær áfram. Með því að nota ferjuna, hugsaði hún,
þá geta þær notið dagsins á meðan vatnið sér um fram-
kvæmdina. Og hún hló við um leið og þær liðu framhjá
henni.
33