Morgunn - 01.12.1990, Qupperneq 45

MORGUNN______________________________________Sku££abaldrar
Ég frelsaðist undan fjötrum þessa ótta með því að horfast
í augu við ástandið í heild og ásetja mér að komast að því
nákvæmlega hvað hafði verið gert við mig og hvað ég gæti
gert til þess að vernda mig gegn endurtekningu á slíkri
upplifun. Þetta var einstaklega óskenimtileg framkvæmd, í
raun voru viðbrögðin við því að rifja upp hina gleymdu
minningu litlu minni en þau upphaflegu, en mér tókst að
lokum að losa mig undan þessum stöðuga ótta, þó það liði
enn langur tími áður en líkamleg heilsa nrín varð eðlileg
aftur. Líkami minn var eins og rafgeymir sem hafði afhlaðist
gersamlega. Það tók langan tíma að hlaða hann upp aftur
og í hvert skipti sem hann var notaður áður en hann hafði
verið hlaðinn að fullu, þá tæmdist hann óðara aftur.
Lengi hafði ég ekki neina umframorku og steinsofnaði
eftir hverja minnstu áreynslu, hvenær sem var dagsins. A
máli dulfræðinnar hafði varnarhj úpur minn verið skaddað-
ur og lífsorkan flæddi út. Það lagaðist ekki fyrr en ég tók
frumvígslu inn í dulfræðiregluna sem ég var síðan þjálfuð
hjá. Innan klukkustundar eftir þá athöfn fann ég breytingu
og síðan heyrir það til algjörra undantekninga og þá eftir
einhver andleg meiðsli að ég verði fyrir tímabundinni end-
urkomu þessarar tæmandi árása mikillar þreytu.
Ég hef sagt þessa sögu í smáatriðum vegna þess að hún
skýrir vel á hvaða hátt hægt er að misnota þessi svo lítt
þekktu öfl hugans af ófyrirleitnum persónum. Éigin reynsla
er miklu verðmætari en nokkur lýsing af spjöldum sögunn-
ar, hversu vel sem hún er af hendi leyst.
Þýö.: G.B.
43