Morgunn - 01.06.1995, Qupperneq 33

„Almáttugi faðir“! Ég þakka þér fyrir, að þú gefur oss enn
tækifæri til að koma hér saman, að nokkru leyti til að syngja
þér lof og dýrð og að nokkru leyti til að halda hér tilraunir um
hið dularfulla sem kallast. Nú sunguð þið um þann sem dó á
krossinum. Hugsið um þetta vandlega. Þetta var gert fyrir
okkur, til að endurleysa okkur, til að útiloka hið eitraða blóð.”
Einnig má oft sjá á þessum fyrstu árum að bæði andarnir og
Haraldur vilja efla samkennd tilraunafélagsfólksins við hina
fátæku og þjáðu sem fræðimennirnir og valdamennirnir
fordæma og líta niður á. En eins og áður hefur verið bent á þá
var það yfirstéttarfólk og menntamenn sem þátt tóku í tilraun-
unum, nema miðilinn Indriði Indriðason sjálfur sem var
lærlingur og nýlega fluttur í höfuðstaðinn. Eina ytri ástæðan
sem þetta fólk hafði til að líta á sig sem afræktan minni-
hlutahóp í því samfélagi sem var í deiglunni á þessum árum í
Reykjavík var að það var upp til hópa úr röðum andstæðinga
Heimastjórnarinnar sem fór með völd einmitt á þessum árum.
5. desember 1905 segir andinn K.G. í hugleiðingu sinn í
upphafi fundar:
„Nú hefur heimurinn, þrátt fyrir þetta [synd mannsins],
fengið dálitla skímu í andlegu áttina. Lærðu mennirnir, þeir
þykjast vera of góðir, ég segi ykkur alveg satt, til að hafa í sér
kristilegt hugarfar, sem þeir álíta siðspillandi fyrir sig. Þetta
þarf vandlega að íhuga.“
Haraldur líkti stöðu tilraunfélagsmanna gagnvart and-
stæðingum félagsins við stöðu frumsafnaða kristninnar gagn-
vart veldi Rómverja og æðstu presta Gyðinga. Hann taldi að
gáfur andans væru virkar í Tilraunafélaginu og sambandið við
æðri heima beint og milliliðalaust eins og það var á tímum
frumkristninnar.
Haraldur taldi að andstaðan sem sálarrannsóknimar urðu
fyrir í upphafi væru af svipuðum toga og ofsóknimar á hendur
31