Morgunblaðið - 18.02.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. FEBRÚAR 2009
Elsku amma okkar
er látin eftir erfiða og
langa baráttu við
krabbamein. Núna hugsum við til
baka, til allra góðu minninganna
sem við eigum um ömmu. Okkur er
mjög minnisstætt þegar amma og
afi áttu heima í Grundarlandi í
Fossvoginum. Þegar við vorum litl-
ar nutum við þess að vera úti í stóra
garðinum á sumrin. Þau voru með
lítið gróðurhús og kartöflugarð.
Stundum fengum við að hjálpa til
við að taka upp kartöflurnar. Okkur
leiddist aldrei í Grundarlandi. Við
lásum bækur, horfðum á myndbönd
og lékum okkur í stóra húsinu
þeirra.
Það var erfitt að kveðja ömmu og
afa þegar við fluttum til Eþíópíu ár-
ið 1992. Við minnumst allra pakk-
anna sem við fengum senda til okk-
ar, spólur með MTV-þáttum og
bíómyndum, föt, góðgæti og margt
fleira skemmtilegt.
Undanfarin ár höfum við farið
reglulega til þeirra og hjálpað til við
þrifin. Við vorum alltaf velkomnar í
heimsókn. Hún var alltaf glöð að sjá
okkur og tók svo vel á móti okkur
með Diet Coke og flatkökum. Amma
hafði svo gaman af félagsskapnum
og stjanaði við okkur. Þrátt fyrir
veikindin var hún yfirleitt alltaf
hress og hafði mikinn áhuga á því
sem við höfðum fyrir stafni. Amma
gaf sér alltaf mikinn tíma fyrir okk-
ur systurnar.
Við eigum eftir að sakna fé-
lagsskaparins, húmorsins og hlýj-
unnar hennar. Við kveðjum ömmu
með söknuði og virðingu. Blessuð sé
minning hennar.
Elsku afi, við samhryggjumst þér,
megi Guð styrkja þig í sorginni.
Guðrún Birna
Guðlaugsdóttir
og Katrín Guðlaugsdóttir.
Mágkona mín, Guðrún Björns-
dóttir, andaðist á heimili sínu 24.
janúar sl. Þegar fimmtíu og fjög-
Guðrún Sigríður
Björnsdóttir
✝ Guðrún SigríðurBjörnsdóttir
fæddist á Auðkúlu í
Svínavatnshreppi í
Austur-Húnavatns-
sýslu 30. júlí 1930.
Hún lést á heimili
sínu laugardaginn 24.
janúar síðastliðinn og
fór útför hennar fram
frá Fossvogskirkju 2.
febrúar.
urra ára vináttu lýkur
reikar hugurinn um
farinn veg og minn-
ingarnar hrannast
upp í huganum. Það
er svo undarlegt að
þótt 54 ár séu langur
tími þá er hann ekki
langur þegar liðinn er.
Guðrúnu kynntist
ég sumarið 1954. Var
hún þá á leið til unn-
usta síns Jóns Reynis
sem var í námi í
Bandaríkjunum. Þau
giftu sig síðan og
dvöldust þar til ársins 1958. Jón
Reynir nam matvælaverkfræði við
virta háskóla, síðast við Cornell-há-
skóla. Þar fékk Guðrún starf á
bókasafni skólans og átti það ein-
staklega vel við hana. Fékk hún
mikinn áhuga á lestri bóka, einkum
bandarískra rithöfunda, sem á þeim
tíma voru í fremstu röð.
Þau hjónin komu í heimsókn árið
1956 og hitti ég þá svila minn í
fyrsta sinn. Er ekki að orðlengja
það að við náðum strax vel saman
og var eins og við hefðum alla tíð
þekkst. Hefur svo verið alla tíð og
aldrei borið skugga á.
Hugur hjónanna stóð þó til að
setjast að á Íslandi, fluttu þau heim
og bjuggu í sömu blokk og við hjón-
in á Laugarnesvegi 110. Var ætíð
mikill og góður samgangur milli
okkar enda þær systur alla tíð afar
nánar, höfðu mikið samband alla tíð
og nú síðast að mestu leyti gegnum
síma. Umræðuefni alltaf næg. Börn
okkar tengdust einnig vel.
Þau hjón Guðrún og Jón Reynir
reistu sér síðan einbýlishús í Foss-
vogi og bjuggu þar fram til ársins
1996. Í mörg ár nutum við fjölskyld-
an þess að vera boðin á gamlárs-
kvöld í Fossvoginn til þeirra í glæsi-
legar veitingar að ógleymdum
flugeldaskotum.
Vegna starfa Jóns Reynis fóru
þau hjónin oft í langar reisur til
fjarlægra landa, einkum sem tengd-
ust því tímabili sem Jón Reynir var
forseti alþjóðasamtaka fiskimjöls-
framleiðenda.
Árið 1996 keyptu þau sér fallega
íbúð á Þorragötu 5, þar sem Guðrún
undi sér afar vel.
Guðrún var mestalla hjúskapartíð
sína heimavinnandi, hún sinnti
heimili sínu, börnum og barnabörn-
um einstaklega vel. Enda hefur hún
fengið það endurgoldið í veikindum
sínum.
Guðrún var bráðvel gefin,
skemmtileg og fróð. Hún las mikið
og fylgdist með fréttum á erlendum
stöðvum meðan hún hafði heilsu til.
Guðrún greindist með krabba-
mein fyrir u.þ.b. 22 árum. Um tíma
varð hlé á þessum mikla vágesti en
síðan seig á ógæfuhliðina aftur. Hún
bar sig alltaf eins og hetja, minntist
aldrei á það skelfilega orð krabba-
mein og sagði aðspurð hvernig hún
hefði það að ekkert væri að sér.
Hún hafði allan tímann fótaferð og
lést í svefni aðfaranótt laugardags-
ins 24. jan. sl. Undir það síðasta
hafði þrek hennar dvínað, og reyndi
það mjög á Jón Reyni sem annaðist
hana af mikilli natni undir það síð-
asta. Það er huggun harmi gegn að
Guðrún þurfti ekki að fara á sjúkra-
hús eða aðra stofnun, og ekki einu
sinni fá utanaðkomandi aðstoð.
Heimilið var henni svo dýrmætt að
eftir að veikindin fóru að hrjá hana
vildi hún hvergi annars staðar vera
og lítið var um að hún umgengist
aðra en sína allra nánustu.
Við fjölskyldan þökkum langa og
góða samfylgd.
Jón Ólafsson.
…
ég sat þarna lengi
og gleymdi ég var aðeins
gestur sem hlýtur
að ganga burt innan
léttfleygrar stundar
og kveðja með þakklæti
fegurð og fagnað
hins friðsæla gjöfula
lífs, hverfa
til vegar þangað
sem vagninn bíður …
(Snorri Hjartarson)
Það var gæfa mín að eignast góða
vini og félaga í Menntaskólanum á
Akureyri. Í þeim glaðværa hópi var
vinkona mín, Guðrún Björnsdóttir,
sem lést 24. janúar sl. Hún er sú
fjórtánda sem fellur frá af 49 stúd-
entum sem stóðu saman á grænu
túni menntaskólans vorið 1951.
Ég sé Gunnu fyrir mér glaða og
brosmilda á göngum skólans. Hún
er falleg, hljóðlát stúlka. Birta æsk-
unnar leikur um ljóst hár hennar og
brúnu augun. Fögnuður ríkir meðal
skólasystkinanna að loknum próf-
um, gleðihlátur, samheldni. Stjörn-
ur vorsins. Við vorum nýtt lauf á
gróskumiklu tré. Engan skugga bar
á. Þetta var okkar vor. Að stúdents-
prófi loknu fóru flestir til síns
heima.
Um haustið hófu margir háskóla-
nám, aðrir hurfu í veraldarstríðið og
byggðu hús. Gunna fór síðar með
eiginmanni sínum, Jóni Reyni
Magnússyni, til Bandaríkjanna þar
sem hann stundaði framhaldsnám.
Þau giftu sig 11. júní 1955 og þeim
varð þriggja barna auðið. Gunna var
ætíð vakin og sofin yfir velferð fjöl-
skyldunnar, gaf henni ást sína og
umhyggju alla. Eftir að Gunna og
Reynir sneru heim gladdist ég yfir
því að geta treyst vináttuböndin við
hana á ný. Við opnuðum dyr hvor
fyrir annarri og vorum alltaf í kall-
færi, en hittumst ekki eins oft og við
hefðum viljað vegna amsturs við
börn og bú.
Gunna var vel verki farin, smekk-
leg og flink í höndunum. Sjálf vildi
hún ekki gera mikið úr því vegna
hlédrægni sinnar og lítillætis.
Stundum fannst mér vinkona mín
ekki meta sjálfa sig að verðleikum.
Gunna átti ríka lund og var sannur
vinur vina sinna. Hún var ekki allra
en hún var aldrei ósanngjörn í garð
þeirra sem henni féll ekki við. Hátt-
vísin var henni í blóð borin.
Fyrir 22 árum greindist Gunna
med illvígan sjúkdóm. Það hlýtur að
valda hverjum og einum mikilli sorg
að fá þær fréttir að hann sé haldinn
krabbameini. Enginn sér í annars
hug. Gunna bar harm sinn í dulu
brjósti sínu. Hún lét sjúkdóminn
hvorki buga sig né marka líf sitt al-
gjörlega. Hún naut þess að fara með
Reyni til útlanda og vera í faðmi
fjölskyldunnar. Reynir stóð einatt
traustur sem klettur við hlið Gunnu.
Hann reyndist henni góður og skiln-
ingsríkur lífsförunautur. Og fjöl-
skyldan öll umvafði hana elsku
sinni. Það er tregafullt að lifa við
veikindi sinna nánustu svo árum
skiptir. Gunna var löngum undir
læknishendi. Hún átti sér hauk í
horni þar sem var Sigurður Björns-
son læknir. Hún kallaði hann alltaf
Sigurð sinn. Hann hvatti hana,
sýndi henni ríkan mannskilning og
hlýju, gaf henni styrk í baráttunni.
Að leiðarlokum þakka ég Gunnu,
vinkonu minni, samfylgdina og ein-
læga vináttu. Stúdentarnir frá MA
1951 senda Jóni Reyni og fjölskyld-
unni allri sínar dýpstu samúðar-
kveðjur og biðja þeim styrks í sorg-
inni. Blessuð sé minning Guðrúnar
Sigríðar Björnsdóttur.
Hólmfríður Sigurðardóttir.
Minningarnar hrúgast upp þegar
ég sest niður og rifja upp þær
stundir sem ég átti með tengdamóð-
ur minni og hvað það sé sem sitji
eftir nú á þessari stundu þegar hún
er horfin á vit hins hæsta höfuð-
smiðs.
Ég man þá stund eins og gerst
hefði í gær þegar ég gekk inn á
heimilið í Grundarlandinu fyrir
meira en tuttugu árum og heilsaði
upp á hana þar sem hún lá undir
teppi í rökkrinu í veikindum sínum
sem þá voru tiltölulega nýtilkomin
en áttu eftir að hrjá hana allar götur
síðan með hléum. Móttökurnar voru
rýrar eins og skilja mátti vegna
veikindanna þótt hlýlega hafi verið
tekið á móti manni. En vegna veik-
indanna var fátt um orðaskipti okk-
ar á milli til að byrja með þó svo að
það ætti eftir að breytast. Það var
síðan u.þ.b. tveimur árum síðar að
mig minnir að ég man eftir að hafa
komið inn í Grundarland og að mér
fannst eins og á einni nóttu tók á
móti mér þessi eldhressa og stór-
skemmtilega kona, vel tilhöfð og
lífsglöð og bauð mér upp á túnfisk-
brauðsneið og kók að drekka. Henni
var umhugað um að mig vanhagaði
ekki um neitt og að örugglega væri
vel hugsað um mig heimafyrir. Hún
gætti þess vel að dóttir sín hugsaði
vel um sinn mann og var óspör á að
segja henni til syndanna ef færi
gafst á því. Hún hugsaði alltaf vel
um mig og gætti þess vel að okkur
vanhagaði ekki um neitt og fylgdist
vel með að svo væri. Henni var alla
tíð umhugað um velferð ömmu-
barnanna og alltaf var amma að
gauka að Stefáni Gunnari aur og
nammi öllum stundum eins og góðar
ömmur gera jafnan. Fáar ömmur
held ég að geti fetað í fótspor henn-
ar hjá mínum börnum. Birna Sísí og
Inga Rannveig muna líka eftir gjaf-
mildi þessarar einu ömmu sinnar og
innileik sem ávallt einkenndi hana.
Guðrún gekk mér nánast í móð-
urstað þar sem ég hafði misst móð-
ur mína aðeins ári áður en við
kynntumst. Ég var frá fyrsta degi
einn af fjölskyldunni og mættur í
jólaboðið góða á fyrsta ári. Þarna
var besti jólamatur sem hugsast gat
og var mikið á sig lagt til að jólakal-
kúnninn væri besta máltíð ársins,
sem hann og var. Árin liðu og eftir
því sem aldurinn færðist yfir og ork-
an þvarr tók ég að mér jólamáltíð-
ina undir hennar dyggu leiðsögn, og
kom hún í mat á heimili okkar
Diddúar undanfarin sex ár þar allt
til síðustu jól að hún treysti sér ekki
til að koma. Það var mikill missir
því það var alltaf gaman og upp-
byggjandi að heyra hana lofa sós-
una, fyllinguna og allt meðlætið.
Það gaf manni mikið.
Guðrún fylgdist ávallt vel með.
Það var nánast sama hvaða málefni
voru rædd, alltaf lagði hún orð í
belg af miklu lítillæti en samt ávallt
af mikilli þekkingu. Innskotunum
var jafnvel skotið inn með spurn-
ingu til þess að gefa manni færi á að
grípa það á lofti og stæra sjálfan sig
af þekkingunni. Hún var jarðbundin
og hafði sterkar skoðanir á mönnum
og málefnum og lét þær óspart í ljós
og þá yfirleitt ekki undir neinni rós.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð Guðrúnu og hennar hlýja
viðmót og manngæsku, þjáningum
hennar hér á jörð er lokið. Í huga
mínum lifir minningin.
Jóhann Gunnar Stefánsson.
✝ Hulda Jóhanns-dóttir fæddist í
Reykjavík 12. apríl
1927. Hún lést á
Landspítalanum
Fossvogi 4. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhann Jó-
hannsson, f. 7.6.
1899, og Anna María
Einarsdóttir, f. 6.10.
1899.
Hulda átti einn
bróður, sammæðra,
Einar Pálma Ólafs-
son, f. 27.8. 1930, og tvö systkini
samfeðra, Erling, f. 26.6. 1933, og
Sigrúnu, f. 18.11. 1936.
Hulda giftist 29.
september 1946
frænda sínum Einari
Jónssyni frá Kálfs-
skinni, f. 12.11. 1922,
en hann lést 27.10.
2006. Hulda hafði alla
tíð miklar mætur á
frænd- og tengdafólki
sínu á Kálfsskinni.
Hulda og Einar eign-
uðust tvær dætur: a)
María, f. 2.11. 1945,
maður hennar er
Karl Gunnar Gíslason
og eiga þau tvö börn;
Huldu, f. 12.1. 1969, og Karl
Gunnar, f. 12.8. 1975, og b) Mar-
grét, f. 17.11. 1953, maður hennar
var Guðjón Júlíus Erlendsson, f.
14.6. 1952, þau slitu samvistum.
Synir þeirra eru Einar, f. 25.5.
1971, og Árni Þór, f. 2.10. 1980.
Seinni maður Margrétar er Guð-
mundur Þór Gíslason, f. 22.10.
1945.
Hulda ólst upp í Reykjavík en
dvaldi stöku sinnum á sumrin hjá
frændfólkinu á Kálfsskinni. Hulda
var heimavinnandi húsmóðir
fyrstu búskaparárin en stundaði
ýmsa vinnu samhliða. Seinna fór
hún í sjúkraliðanám sem hún lauk
1968. Starfaði hún við þá grein
fram undir 1990. Þá varð hún að
láta af störfum vegna heilsubrests.
Útför Huldu fer fram í Foss-
vogskirkju í dag kl. 13.
Komið er að kveðjustund. Í dag
er til moldar borin mín elskulega
mágkona. Þrátt fyrir langan aldur
er maður alltaf óviðbúinn þegar
kallið kemur, þótt það sé í hennar
tilfelli ekkert óeðlilegt, því margt
hefur á hennar löngu ævi komið fyr-
ir varðandi hennar heilsufar. Hún
tókst á við hvert áfallið á fætur öðru
af sama æðruleysinu og ótrúlegum
dugnaði og jafnaðargeði á hverju
sem gekk. Hún var vön að vinna
ótrúlega sigra í þeirri baráttu, þó
vissulega segði til sín að vera kvalin
löngum stundum af mismunandi
erfiðum sjúkdómum.
Lífsganga hennar kenndi manni
margt. Trúin á það góða í öllum og
öllu sem í kringum mann var. Þol-
gæði, nægjusemi, góðvild og vera
frekar gefandi en þiggjandi var
hennar aðalsmerki. Hún var fag-
urkeri og listunnandi og framkoma
hennar og fas allt fastmótað og til
fyrirmyndar. Heimilið bar þess vott
í ríkum mæli að þar var allt æv-
inlega í röð og reglu, öllu haganlega
fyrir komið af natni og þaulhugsað.
Hún var sjálf listamaður á marg-
víslegan hátt, málaði myndir á ýmsa
hluti og mismunandi efni. Handlag-
in bæði inni og úti og um það ber
garðurinn hennar glöggt vitni. Hún
var með „græna fingur“ og mikill
náttúruunnandi. Vel var tekið á
móti gestum og nóg hjartarými fyr-
ir menn og málleysingja, sem hún
ævinlega sýndi sérstakan skilning
og umhyggjusemi. Að henni hænd-
ust öll dýr enda var hún einstakur
dýravinur og skilningsgóð á þeirra
þarfir og væntingar enda var hún
þeirra málsvari og velgjörðamaður
langt fram yfir það sem aðrir skildu.
Heimili Einars og Huldu var mér
bæði griðastaður og sem annað
heimili á námsárum mínum í höf-
uðborginni. Ávallt opið öllum í fjöl-
skyldunni, vinum og vandamönnum,
þó ekki væru víðfeðmar vistarverur
í litla landnemahúsinu í Melgerðinu,
en þau hjón voru með þeim fyrstu
sem byggðu í Kópavoginum og
unnu því bæjarfélagi mjög. Hulda
var listakokkur og naut ég þess í
ríkum mæli. Ef maður kom með
matföng til eldunar var þeim breytt
í ljúfar krásir á svipstundu. Enginn
gat matbúið rjúpur eins og hún.
Elsku Hulda mín, hafðu kæra
þökk fyrir allt. Það væru minni
vandamál hjá þjóðinni okkar ef allir
hefðu tileinkað sér lífsgildin þín,
heiðarleika, samviskusemi, varúð og
þolinmæði. Ég lýk þessum fátæk-
legu orðum með ljóðabroti Ingi-
bjargar Sigurðardóttur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
Elsku Magga og Mæja. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við Ása
ykkur og fjölskyldum ykkar. Minn-
ing Huldu mun lifa með okkur.
Sveinn Elías Jónsson.
Í dag kveðjum við Huldu frænku
okkar og vinkonu. Við systur minn-
umst hennar með virðingu og þakk-
læti. Við minnumst þess þegar
Hulda og Einar komu í Kálfsskinn.
Komu þeirra fylgdi mikil tilhlökkun
enda alltaf gaman í kringum Huldu.
Við minnumst þess þegar við kom-
um í kaffi í Melgerðið eftir að við
vorum fluttar suður og komnar með
okkar fjölskyldur. Þar var alltaf
tekið á móti okkur af mikilli gest-
risni og hlýju.
Hulda fylgdist vel með börnunum
okkar og var sérstaklega kært með
henni og Jökli Elí. Reyndar tengd-
ust þau strax þegar hann var í móð-
urkviði og greindist með galla sem
við vissum ekki hvað þýddi fyrir
heilsu hans. Á hverju kvöldi kveikti
hún á kerti og bað fyrir honum.
Hún sagði alltaf að það yrði allt í
lagi með þennan dreng og það var
mikill styrkur að fá að heyra það því
Hulda Jóhannsdóttir