Saga - 1949, Side 30

26
sagt beinlínis talið árás á sig og umdæmi sitt.
Sýnist því líklegt, að Þorsteinn hafi staðið
fyrir mannsafnaði í Hegranessþingi og Vaðla-
þingi. Hafa flestir í þeim safnaði verið ein-
hverjum vopnum búnir. Hafa Norðlendingar
hótað Jóni hörðu, ef hann færi ekki af héraði.
Annars kostar hafa þeir beinlínis gert sig lík-
lega til atgöngu. Hefur för Jóns í Norðlend-
ingafjórðung orðið eftirminnileg hrakför og
fyllt hann heipt og hatri til fyrirmanna norð-
anlands.
Eins og áður getur, reis fjandskapur með
þeim Árna Þórðarsyni og Jóni um þessar
mundir. Árið eftir norðurför Jóns (1361) er
svo um fjandskap þenna þrútnað, að menn
þeirra börðust á alþingi,1) og særðust nokkrir
af mönnum Árna.
Flateyjarannáll2) segir, að árið 1361 hafi
Jón skráveifa orðið lögmaður, og Jón Sigurðs-
son segir (Safn II. 64), að hann hafi verið
lögmaður norðan og vestan árin 1361—1362.
Engin hinna annálanna getur lögmennsku Jóns.
Er varla efamál, að Smiður Andrésson muni
hafa veitt honum þessa vegtyllu, með því að
alveg sýnist fyrir það girt, að slíkur maður
hafi hlotið samþykki manna á alþingi til henn-
ar. Árið áður (1360) hefur hann óvingazt við
Árna Þórðarson og hafið ina minnilegu yfir-
reið í Húnavatnsþingi. Hann hlýtur því að
hafa haft þær óvinsældir og það orð á sér
meðal flestra höfðingja landsins, að þeir hafa
varnað lögmannskjöri hans á alþingi. Og naum-
1) Isl. Annaler bls. 278, 407.
2) Isl. Annaler bls. 408.