SunnudagsMogginn - 02.05.2010, Blaðsíða 36

36 2. maí 2010
Þ
að er ekki algeng sjón að sjá alþingismenn
renna sér á línuskautum á göngustígum borg-
arinnar. Allra síst þá sem komnir eru á sjötugs-
aldur. Pétur H. Blöndal hefur hins vegar aldrei
bundið bagga sína sömu hnútum og samferðamennirnir.
„Ég læt ekki samfélagið segja mér hvað ég á að gera og
hvað ekki. Langi mig að renna mér á línuskautum renni
ég mér á línuskautum,“ segir Pétur og glottir út í annað,
þar sem fundum okkar ber saman á hinu háa Alþingi.
Honum þykir samfélagið hafa allt of ríka tilhneigingu
til að segja fólki hvað það eigi að gera og hvernig það eigi
að hegða sér. „Ungir eiga að gera svona, aldnir hinsegin.
Konur eiga að vera svona og karlar hinsegin. Þetta nær
ekki nokkurri átt. Það er merkilega stutt í fordómana í
þessum efnum eins og ég reyndi á eigin skinni fyrir
nokkrum árum þegar ég skellti mér í afródans. Ýmsum
þótti það hvorki hæfa aldri mínum, kyni né stöðu,“ segir
Pétur.
Einhvern tíma verður allt fyrst. Í eina tíð þótti fráleitt
að karlmenn ynnu á leikskóla og að konur iðkuðu knatt-
spyrnu. Enginn kippir sér upp við það í dag. Hvers vegna
mega eldri þingmenn ekki stunda afródans? Nú eða
renna sér á línuskautum?
Liður í þessari réttindabaráttu er frumvarp, sem Pétur
hefur flutt, um að afnema ellilífeyrismörkin. „Eldra fólk
ber því oft við að það sé orðið löggilt gamalmenni og
megi fyrir vikið ekki þetta og hitt. Það getur verið góð af-
sökun fyrir því að vera latur og værukær.“
Vanur að gónt sé á hann
Enda þótt fólk á hans aldri fari upp til hópa ekki ferða
sinna á línuskautum er Pétur hvergi banginn að reima á
sig skautana. Hann er svo sem ekkert óvanur því að fólk
stari á hann í forundran. Þegar hann var við nám í Köln á
sjöunda áratugnum byrjaði Pétur nefnilega að leggja
stund á langhlaup, samborgurum sínum til mikillar
undrunar. „Það sást hvergi hlaupandi maður á víðavangi
á þessum árum og uppátæki mitt vakti óskipta athygli,“
rifjar hann upp brosandi.
Pétur gerði þetta samkvæmt læknisráði, einhver órói
hafði komið á hjartað og hann verið hvattur til að hreyfa
sig meira. „Ég hafði unnið við hellulögn í akkorði hér
heima en hætti alveg að hreyfa mig þegar ég fór utan til
náms. Líkaminn brást með þessum hætti við því. Óróinn
hvarf eins og dögg fyrir sólu þegar ég byrjaði að hlaupa
og ekkert hefur borið á honum síðan.“
Pétur flutti heim árið 1973 og hélt áfram að hlaupa.
Hafi menn orðið hissa í Þýskalandi, misstu þeir málið á
Íslandi þegar þeir sáu hann. „Fólk hefur örugglega haldið
að ég væri geggjaður,“ segir Pétur hlæjandi.
Þáttaskil urðu upp úr 1980, víðavangshlaup urðu al-
mennari og ekki bara fyrir „sérvitringa“. Í dag fær enginn
klums við að sjá hlaupandi mann, ekki einu sinni í Aust-
urstræti.
Pétur hefur alla tíð haldið sínu striki, meðal annars
hlaupið Laugaveginn fimm sinnum, síðast fyrir tveimur
árum, og fjórum sinnum heilt maraþon.
Farið marga kollhnísa
Línuskautum kynntist hann fyrst fyrir um áratug.
„Dagný dóttir mín fór allra sinna ferða á línuskautum á
þeim tíma – og notar þá heilmikið enn – og mig langaði að
spreyta mig.“
Það er meira en að segja það að renna sér á línuskautum
og Pétur fór nokkra kollhnísana áður en hann náði fullu
valdi á tækninni. „Blessaður vertu, ég fór margoft á höf-
uðið og í eitt skiptið skóf ég stóra skinnpjötlu af lærinu á
mér. Það hefur gengið á ýmsu.“
Fyrir vikið hefur Pétur ávallt vaðið fyrir neðan sig og
notar allan mögulegan öryggisbúnað; hjálm, olnboga- og
hnéhlífar. „Ekki veitir af. Maður getur nefnilega náð mjög
miklum hraða á línuskautum, um 20 kílómetrum á
Pétur H. Blöndal skautar frá Gljúfrasteini að Gróttu á sumardaginn fyrsta. Í baksýn er Bergdís Margrétardóttir.
Faðmlag
við
ljósastaur
Pétur H. Blöndal alþingismaður hóf
sumarið með því að renna sér á
línuskautum frá Gljúfrasteini vestur
á Gróttu, tæpa 33 km. Kannski ekki
hið hefðbundna tómstundagaman
hjá alþingismanni en á móti kemur
að Pétur hefur aldrei gefið mikið
fyrir staðalmyndir. Hann hefur líka
stundað langhlaup í meira en fjóra
áratugi.
Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is