SunnudagsMogginn - 02.05.2010, Blaðsíða 31

2. maí 2010 31
að stíga skrefið til baka og draga úr leiknum en að
henda sér út í djúpu laugina, taka sér pláss og láta
öllum illum látum. Svo kom að nótum, þar sem
Kristín leikstjóri, gaf okkur punkta um hvað gekk
upp á rennslinu og hvað ekki. Í stuttu máli var það í
þetta sinn ÉG sem gekk ekki upp! Fékk endalausar
nótur sem hófust á Unnur ekki, Unnur minna, Unn-
ur sleppa, Unnur, múslimakonan var alveg yfir strik-
ið!… en hvað, það kemur þó vonandi eitthvað út úr
þessu sem endar inni í sýningunni. Það er nú yfirleitt
reglan í gamanleikritum að ef maður reynir of stíft
að vera fyndinn er maður það sjaldnast. Gamanleikur
er bestur þegar hann er nokkuð áreynslulaus.
Lok mars 2010, Nýja sviðið. Páskar framundan og við
bjóðum fyrstu áhorfendur velkomna. Geðheilsan í
góðu lagi miðað við mikla vinnutörn og frumsýningu
framundan.
12:36 Tæknin er tilbúin og leikmyndinkomin upp. Það eru allir leikararnir
inni á sviðinu allan tímann og æpandi lýsing er á öllu
sviðinu allan tímann. Þetta er nánast eins og að leika
nakinn. Allt sést, enginn reykur, lýsing eða tónlist
sem býr til stemningu sem leikararnir geta skýlt sér
á bak við. Návígið við áhorfendur er mikið og það
reynir sannarlega á einbeitingu okkar leikaranna að
halda fókus og láta ekkert trufla okkur. Við fengum
fyrstu áhorfendur í gær, stóran hóp úr Mennta-
skólanum við Hamrahlíð. Eitt af því sem mér finnst
svo heillandi við þennan sérstaka vinnustað sem
leikhúsið er, er að maður veit aldrei hver viðbrög við
sýningu verða. Sama hvað maður heldur, þá getur
maður aldrei verið viss um að fólk hlægi að gam-
anleikriti, gráti á dramatísku verki eða klappi á
söngleik. Þetta er það sem gerir starf okkar svo
spennandi, maður verður alltaf að vera á tánum, gera
sitt allra besta og vona innst inni að maður geti glatt
eða hreyft við áhorfendum.
17:20 Við höfum ennþá þrjár vikur tilstefnu en stöndum ansi vel, erum vel
æfð og örugg. Þó er fullt eftir. Kristín er enn á fullu
að stilla okkur af, sumt er oft ýkt, annað of fínlegt.
Rétta leikorkan er ekki alveg fundin. Nú er að spýta í
lófana. Persóna mín, hún Heiðrún eineltari, er langt í
frá að vera fundin. Ég er enn að leita að leið sem
gerir hana ekki of yfirborðskennda, finna hjartað í
þessari kaldlyndu andstyggilegu konu sem ég er að
reyna að glæða lífi. Það er áskorun.
Frumsýning 10. apríl 2010, Nýja svið Borgarleikhúss-
ins. Sólin skín utan dyra, firðingurinn í maganum
eykst. Minni sjálfa mig á að ég er ekki að fara að
fremja skurðaðgerð, nei aðeins frumsýna enn eitt
leikritið. Ég róast við tilhugsunina.
19:55 Frumsýningardagur. Klukkan vantarfimm mínútur í átta. Við leikararnir
sitjum baksviðs og hlustum á fótatak áhorfenda sem
streyma í salinn, magnað andrúmsloft. Við spjöllum,
grínumst og örlítil taugaveiklun liggur í loftinu.
Maður spyr sig alltaf á svona stundu, hvers vegna
maður sé að gera sér þetta. Að vera í starfi sem
krefst þess að þú sést slakur, hugrakkur, nákvæmur,
gjöfull og öruggur en tveimur mínútum fyrir frum-
sýningu er maður meira svona stífur, stressaður,
skelfdur og vill helst komast burt, láta sig hverfa. En
það er hluti af kikkinu. Það er komin þögn í salinn.
Ljósin slokkna. Chris sýningarstjóri gefur okkur
merki, við leggjum í hann niður tröppurnar og inn á
svið með kampavínsglas í annarri hendi og bjöllu í
hinni. Voila!
Sunnudagur 11. apríl, heima. Ristað brauð á blóma-
diski og eðalkaffi í bolla, léttir í hjarta.
11:10 Frumsýningin gekk glimrandi vel, viðnutum þess að gera þetta þrátt fyrir
frumsýningarfiðringinn fyrstu mínúturnar. Áhorf-
endur virtust skemmta sér mjög vel, mikið var hlegið
og Kristín leikstjóri var ánægð í leikslok. Þessum
áfanga lokið, hann var ótrúlega lærdómsríkur,
skemmtilegur og furðu laus við átök. Nú er að und-
irbúa sig fyrir sýningu kvöldsins á Faust, þar sem ég
hangi í böndum, flýg á milli staða, dansa við djöf-
ulinn og finn ástina. Já, allt annað svið, allt önnur
persóna, allt annar heimur. Dúfurnar fljúga svo
áfram inn í vorið og staldra við á Nýja sviði Borg-
arleikhússins ca 6 sinnum í viku. Sjáumst þar …
Unnur Ösp og Halldóra gera sig klárar.
Kristín Ey-
steinsdóttir
leikstjóri.
Villi Naglbít-
ur bregður á
leik.
’
Ég ákvað
að fara
ansi djarfa
leið í tilboðum
mínum til leik-
stjórans. Persóna
mín bókstaflega
kastaði sér á
milli veggja, ég
var allt of ýkt