SunnudagsMogginn - 10.10.2010, Blaðsíða 19

10. október 2010 19
S
agt er að margar hendur vinni létt verk og
sennilega á það sjaldan jafnvel við og þegar óp-
erusýning er sett á svið. Fyrir utan föngulega
söngvarana sem láta ljós sitt skína koma ótal
aðrir við sögu, sem láta ljós skína á söngvarana, hafa
hendur í hári þeirra, sauma búninga, stýra því að hver
og einn sé á réttum stað á réttum tíma eða töfra fram
glæsilega tónlist neðan úr iðrum Gamla bíós.
Yfirbragðið í undirheimum óperunnar er þó lítið í
takt við það sem blasir við áhorfendum á sviðinu. Í lág-
reistum og gluggalausum kjallara undir sviðinu er fólk á
þönum við að greiða hár og mála andlit, máta búninga,
lesa yfir nótur, brýna raustina í upphitunarskyni og
meðtaka mikilvæg skilaboð frá stjórnendum, hvort sem
það varðar leikræna tjáningu, tempó í söngnum eða að
muna eftir því að taka stólinn með sér út af sviðinu í
fjórða þætti.
Úr næsta rými, hljómsveitargryfjunni, hljómar hið
undarlegasta tónverk þar sem hver hljóðfæraleikari
Grímur Grímsson, umsjónarmaður hljómsveitar Íslensku óperunnar, hef-
ur í mörg horn að líta ofan í hljómsveitargryfjunni neðansviðs.
Þorsteinn Daði Gunnarsson, ljósamaður á eltiljósi, er varla lofthræddur.
Páll Ragnarsson, ljósameistari Íslensku óperunnar og ljósahönn-
uður Rigolettos þarf aldeilis að rata um takkaborðið.
Úr undirheimum
óperunnar
Bak við tjöldin
Ljósmyndir: Ómar Óskarsson omar@mbl.is Texti: Bergþóra Njála Guðmundsdóttir ben@mbl.is
Fiðluleikararnir Björk Óskarsdóttir og Rósa Hrund Guðmundsdóttir einbeittar á svip þar sem þær munda bogana og hita
sig og hljóðfærin upp áður en hljómsveitastjórinn krefst athygli þeirra og hafist er handa við rennsli á allri sýningunni.
nýtur þess að spila með eigin nefi og án tillits hver til
annars, allt þar til hljómsveitarstjórinn bankar með
tónsprotanum á nótnastatíf og krefst athygli spila-
manna. Í framhaldinu verður einhver galdur – í stað
óreiðukenndra strófa úr öllum áttum ómar þykkur
hljómur 44 listamanna sem spila sem einn maður.
Smátt og smátt púslast allt saman svo úr verður heild
fyrir augum og eyrum áhorfenda. Fæstir þeirra leiða
sennilega hugann að því sem að baki býr, enda er þeirra
hlutverk fyrst og fremst að njóta útkomunnar.
Á hverju sýningarkvöldi koma um 100 manns að
sýningu á Rigoletto fyrir utan 15 sem standa að henni
með öðrum hætti. Frumsýningin í kvöld, 9. október, er
söguleg því hún verður væntanlega sú síðasta í Gamla
bíói þar sem Íslenska óperan stefnir að því að flytja í
tónlistarhúsið Hörpuna í vor. Hætt er við að einhver
eigi eftir að sakna gömlu húsakynnanna – ekki fyrir
þrengslin í neðra heldur miklu fremur fyrir einstakt
andrúmsloftið sem þar hefur ríkt undanfarin 30 ár.