SunnudagsMogginn - 10.10.2010, Blaðsíða 28

28 10. október 2010
Á
standið við þingsetninguna föstudaginn
1. október var fyrirboðinn. Rúður voru
brotnar í sjálfri dómkirkjunni og egg og
tómatar flugu á fyrirmenn þjóðarinnar
sem lögreglan leiddi inn í Alþingishúsið aftanvert.
Allt var það hryggilegt mjög. Ekki er með neinni
vissu hægt að ímynda sér hvaða hugsanir flugu um
heilabú þeirra sem kalla sig af auðmýkt „norræna
velferðarstjórn“ og lofað höfðu að slá „skjaldborg“
um heimilin og sýnilegustu merkin um hana virt-
ust vera nýju varnargrindur lögreglunnar. Vera má
að Steingrímur J. Sigfússon hafi á þessu augnabliki
hugsað að hann hefði betur látið ósagt vera: Sú rík-
isstjórn sem þarf að fara bakdyramegin inn í Al-
þingishúsið á að segja af sér! En hitt kann að vera
eins líklegt að honum sé svo sem jafn sama um
þessi orð sín og hitt sem hann hefur sagt og lofað
áður, og hittir fyrir andhverfu sína í flestum hans-
stjórnarathöfnum. En áhorfandi heima sönglaði
ósjálfrátt revíuslagara undir myndunum af eggja-
göngunni: „Alþýðuvinirnir, öreigasynirnir, allir í
sömu lest. Haraldur (Össur) sofandi, sæluna lof-
andi, sagði af sér fyrir rest.“
Hvar eru tillögurnar sem Árni Þór lofaði?
Og helsta liðþjálfa leiðtogans, Árna Þór Sigurð-
arsyni, var augljóslega brugðið. Hann fór í viðtöl
við fjölmiðla þennan sama föstudag og sagði „að
strax eftir helgi“ yrðu lagðar fram tillögur til að
koma til móts við fólkið í hinum mikla vanda. Fjöl-
miðlarnir sem tóku viðtölin við Árna hafa ekki
spurt hann nokkurs síðan um þetta litla loforð,
sem er að minnsta kosti dálítið skrítið. Því það
gerðist nefnilega „strax eftir helgi“ að Jóhanna
flutti stefnuræðu sína. Þar var afrekum stjórn-
arinnar fjálglega lýst og þeim var fagnað. Það er að
segja af ræðumanninum sjálfum. En það var ekki
gert annars staðar en úr þeim ræðustól það kvöld-
ið, því stærsti sjálfsprottni fjöldafundur síðari tíma
sögu á Íslandi var úti fyrir og þar var klappað. En
ekki fyrir forsætisráðherranum og firringum þeim
sem drupu úr púltinu. Heldur voru tunnur barðar
og lúðrar þeyttir. Og forystumaður þjóðarinnar,
sem enn hafði farið fjarðavillt er hún talaði til þjóð-
arinnar, átti ekkert annað úrræði en að skjóta því
inn í sitt mál áður en því lauk að hún myndi „til
sátta“ boða fund með stjórnarandstöðunni daginn
eftir. Þar sátu þau Steingrímur og höfðu ekkert
fram að færa. Ekki eitt einasta úrræði. Störðu bara
fram fyrir sig á stjórnarandstöðuna og spurðu:
Hvað segið þið? Jóhanna hafði ekki einu sinni talað
við Árna Þór og fengið að sjá hjá honum tillögurnar
sem myndu koma „strax eftir helgi“ sem nú var
liðin og gott betur. Þetta var aumkunarverð staða
og ljót sjón lítil.
Steingrímur bætir í
En næstu daga bætti Steingrímur um betur. Hann
hóf stórárás á landsbyggðina í framsögu sinni fyrir
fjárlagafrumvarpi sínu, gróf undan grunnþjónustu
heilbrigðisþjónustunnar og öllum þeim mark-
miðum sem í gildi hafa verið um mikilvægi nær-
þjónustu við fólkið í landinu, eins og fært og skyn-
samlegt sé. Hann setti framhaldsskólana í uppnám
og lauk verkinu með því að hella salti í sár atvinnu-
lauss fólks á Suðurnesjum.Var þetta boðskapurinn
sem Árni Þór átti við, þegar hann sagði að fólkið
myndi sjá framan í úrræði sem dygðu strax eftir
helgina? Ekki er það ólíklegt svo nærri sem sá lið-
þjálfi er leiðtoganum. Þeir sem horfðu á Jóhönnu
Sigurðardóttur tala í kapp við fjöldann á vellinum
þóttust vita að hálmstráið, útspil óttans, viðræður
við stjórnarandstöðuna, hafði sennilega ekkert
innihald á því augnabliki, sem því var spilað út. En
jafnvel efasemdamenn töldu að fyrst á slíkri ögur-
stund hefði verið hrópað til fjöldans loforð um að
daginn eftir yrði rétt fram sáttahönd yrði það gert.
Því skal jafnvel trúað að á því augnabliki sem þetta
var sagt hafi vottað fyrir meiningu í orðunum og
þau ekki verið yfirborðið eitt og skellt fram til að
bjarga sér heim um kvöldið.
Af hverju var sáttaboðið innihaldslaust?
En hvers vegna gerðist ekkert daginn eftir, þegar
stjórnarandstaðan hitti ríkisstjórnina eins og um
var beðið? Svarið virðist liggja í augum uppi. Þessi
ríkisstjórn hefur ekkert fram að færa. Það er ekki
aðeins að fólkið í landinu treysti henni ekki lengur.
Sjálfstraustið, sem lýsti sér í hroka og hefnd-
araðgerðum, griðrofi og gegndarlausum yfirgangi,
var líka horfið. Það var því harla eðlilegt og töluverð
tíðindi að einn helsti forystumaður Samfylking-
arinnar utan þings, Gylfi Arnbjörnsson, forseti ASÍ,
skyldi koma í „Spegilinn“ í lok þessarar miklu viku
og krefjast kosninga þegar í stað. Ástæðurnar:
Getuleysi þingsins og hin að núverandi ríkisstjórn
gerði samninga við aðila eins og þeirra á vinnu-
markaðinum og ákvæði einhliða að hafa slíka
samninga að engu. Svíkja þá þegar henni hentaði.
Þessar yfirlýsingar forseta Alþýðusambandsins voru
töluverð tíðindi. Og það segir sína sögu að annar
mesti áhrifamaður Samfylkingarinnar utan þings,
fast á hæla ASÍ forsetans, Óðinn Jónsson, tók þau
tíðindi ekki sem fyrstu frétt þá um kvöldið. Reynd-
ar komust tíðindin alls ekki inn í fréttatímann! Það
virðist því ríkja annar eins klofningur í forystuliði
Samfylkingarinnar utan þings og innan þess.
En segjum svo …
En segjum nú svo að stjórnendur landsins væru ekki
jafn veruleikafirrtir og kom í ljós eftir útifundinn
mikla, sem líklegt er að verði aðeins sá fyrsti af
mörgum. Og segjum einnig svo að þeir hafi skynjað
stærð augnabliksins, ofurþunga útifundarins gegn
innihaldslausri stefnuræðu forsætiráðherrans
fjarðavillta. Og segjum þá einnig svo að hrópin út til
fjöldans um að hann mætti treysta því að rík-
isstjórnin myndi daginn eftir rétta fram raunveru-
lega sáttahönd til stjórnarandstöðunnar. Ef þetta
hefði allt verið fyrir hendi, hvað hefðu þá þau Stein-
grímur og Jóhanna getað haft fram að færa þegar
þau mættu stjórnarandstöðunni. Þau hefðu auðvit-
að getað tilkynnt afsögn sína þá þegar og fært
þinginu valdið til að ákveða hvort gengið yrði til
kosninga eða mynduð ný ríkisstjórn. Það er auðvit-
að rétt hjá forseta ASÍ að þessi stjórn er búin, gagns-
laus og rúin trausti. Þau hefðu einnig getað kyngt
því að það úrræði, sem byrja hefði átt á í október
2008 um að mynda þegar í stað þjóðstjórn, sem
væri að vísu ekki jafn upplagt nú og þá var, skyldi
þó reynt í ljósi þeirrar ólgu sem væri enn undirliggj-
andi í þjóðfélaginu, nú tveimur árum síðar.
Reykjavíkurbréf 08.10.10
Enn fer forsætisráðherrann fjar