SunnudagsMogginn - 10.10.2010, Blaðsíða 24

24 10. október 2010
Í Þjóðleikhúsinu eru það leikstjórar sem velja fólk í
sýningar. Þannig hefur það verið í öllum þeim sýn-
ingum sem ég hef tekið þátt í og það er fáránlegt að ætla
leikstjórum á borð við Stefán Jónsson, Baltasar Kormák
eða Gísla Örn Garðarsson að vera svo metnaðarlitlir
listamenn að ráða undirmálsfólk í sýningarnar sínar til
að þjónusta einhverja fjölskylduhagsmuni. Ég held að
þeir leikstjórar sem ég hef unnið með kvitti hiklaust
upp á það að þeir kalli mig eða fólk mér tengt til sam-
starfs á faglegum forsendum og ekki öðrum.
Að öðru leyti nýt ég þess að foreldrar mínir eru lista-
menn. Listin er sameiginlegur snertiflötur okkar í til-
verunni. Ég hafði áhuga á leikhúslífi frá fyrstu tíð og
það er gaman að geta leitað til pabba og mömmu og sótt
í þeirra reynslubanka. Og það sama get ég sagt um
ömmu Herdísi. Við tölum mikið saman um leikhús og
náum vel saman. Þótt hún sé orðin 86 ára er hún í fullu
fjöri og vel það. Við erum að leika saman í Íslands-
klukkunni og hún er þar að auki að gera heimild-
armynd um helsta baráttumál sitt, takmörkun á lausa-
göngu sauðfjár á Íslandi, og þar er ég að aðstoða hana.“
Hvert var fyrsta hlutverk þitt?
„Mitt fyrsta hlutverk var í sjónvarpsmyndinni Silf-
urtunglinu. Þetta var dramatísk rulla, kornabarn sem
deyr. Fyrsta hlutverk mitt á sviði var svo í Pétri Gaut.
Amma og mamma voru líka í sýningunni sem Þórhildur
Þorleifsdóttir leikstýrði, Arnar Jónsson lék Pétur eldri
og Þorleifur Arnarsson, sem nú er öflugur leikstjóri, var
líka í sýningunni svo þetta var sannkölluð fjölskyldu-
sýning og þótti ekki verri fyrir vikið. Þá var ég ellefu
ára.
Þegar kom svo að því að velja starfsvettvang þá fór ég
í leiklistardeild Listaháskólans. Eftir útskrift fékk ég
svosem ekkert sérstakt að gera en tók að mér að gera
leikmyndir fyrir sumarsmelli, Grease og Fame. Eitt sinn
hélt ég partí heima hjá mér og þangað kom Gísli Örn
Garðarsson, sem ég þekkti úr Listaháskólanum. Hann
sagðist ætla að gera sýningu upp úr Rómeó og Júlíu fyrir
Borgarleikhúsið og nýta sér þar sitthvað úr fimleikum.
Hann bauð mér að vera með. Sex mánuðum síðar vor-
um við enn að æfa og stunduðum samhliða fimleika í
Ármanni. Við vorum án launa en leikhúsið lofaði okkur
sýningarlaunum ef vel gengi. Guðjón Petersen, sem réð
ríkjum í Borgarleikhúsinu, var bjartsýnn á að sýningar
gætu orðið nokkrar. Ég er búinn að leika eitthvað í
kringum 350 sýningar í Rómeó og Júlíu vítt og breitt
um heiminn og hef samt ekki leikið í öllum þeim sýn-
upp við það að víla hlutina ekki fyrir mér, heldur ganga
í það sem fyrir liggur, láta vaða og krafla sig svo ein-
hvern veginn að landi.
Ég verð alltaf þakklátur fyrir að hafa fengið að koma
að leikhúsinu og kvikmyndagerðinni frá ýmsum hlið-
um. Þannig öðlast maður ómetanlega innsýn og
reynslu. Þegar ég gerði búningana fyrir Myrkrahöfð-
ingjann var ég nýútskrifaður úr menntaskóla. Ég hafði
verið að vinna í götuleikhúsi Hins hússins í nokkur ár
og þar var mikið saumað og meðal annars gerðar brynj-
ur úr kóktöppum og hárkollur úr skúringamoppum og
svo framvegis. Hrafn vissi af þessu og vildi fá mig í þetta
verkefni. Það tók eitt og hálft ár og ég stóð í ströngu,
hannaði og saumaði og sútaði og lagðist í alls konar
rannsóknir tengdar þessu tímabíli í íslenskri sögu.
Myndin var svo tekin upp um fjöll og firnindi um miðj-
an vetur og það var eldskírn að komast í gegnum þá
vinnu. Allt í kringum þá mynd var magnað ævintýri og
efniviður í ófáar góðar sögur.“
Hvernig var að vinna með Hrafni?
„Okkur Hrafni gekk vel að vinna saman. Hann er
auðvitað goðsögn í lifanda lífi, stór og mikill karakter
með sterkar skoðanir og það eru vissulega á honum
horn og jafnvel hali líka, ef svo ber undir, en hann á líka
til mýkri hliðar og í skapandi hugsun og dirfsku komast
fáir með tærnar þar sem hann hefur hælana.“
Sameiginlegur snertiflötur
Nú eru foreldrar þínir, Tinna Gunnlaugsdóttir og Egill
Ólafsson, mjög þekktir, það sama á við um Hrafn,
móðurbróður þinn, og ömmu þína, Herdísi Þorvalds-
dóttur. Hafa þessi tengsl einhvern tíma valdið ein-
hverjum vandræðum á þínum ferli?
„Nei, almennt séð ekki. Eftir að mamma gerðist
þjóðleikhússtjóri fóru einhverjir að hnýta í það að ég og
spúsa mín Esther Talía, sem er líka leikkona, störfuðum
þar. Sú gagnrýni er kannski bara í takt við tíðarand-
annn og stemninguna þessi síðustu ár þar sem menn sjá
alls staðar samsæri og spillingu. En í þessu er því til að
svara að við Esther höfum unnið í öllum atvinnuleik-
húsum á Íslandi og fjölmörgum frjálsum leikhópum og
ég starfaði við Þjóðleikhúsið áður en mamma tók við
embætti, við mamma náðum því meira að segja að leika
saman í Svartri mjólk sem Kjartan Ragnarsson leik-
stýrði og þótti ekki takast verr til en svo að ég á verð-
launastyttu uppi í skáp merkta þeirri sýningu.
Ó
lafur Egilsson fær feiknagóða dóma fyrir
leik sinn í kvikmyndinni Brimi í leikstjórn
Árna Ólafs Ásgeirssonar. Vesturport kom
að gerð kvikmyndarinnar, en á ferli sínum
hefur Ólafur átt ríkulega samvinnu við þann hóp.
Spurður um góða dóma segir Ólafur: „Eigum við ekki
að segja að ég taki hæfilega mikið mark á gagnrýni,
hvort sem hún er góð eða vond. Það geta verið alls kyns
forsendur fyrir því hvernig til tekst, kannski eru þær
gagnrýnandanum ekki kunnar, frekar manni sjálfum.
Það gildir að gera sitt besta og standa með því. Ég legg
ekki lengur jafnmikið upp úr því að fá jákvæða dóma.
Auðvitað er það ánægjulegra að hafa meðbyr, sér-
staklega þegar maður er sáttur við útkomuna sjálfur, en
það fer ekkert endilega alltaf saman.“
Gagnrýnendur hafa farið góðum orðum um Brim,
sem gerist að stærstum hluta um borð í skipi. „Upp-
tökur voru um borð í gömlu skipi, Jóni á Hofi. Það skip
fór reyndar í brotajárn strax eftir myndatökur, sem
voru á Faxaflóanum, svo þetta var lokatúr Jóns,“ segir
Ólafur. „Ég á sjóara í föðurlegginn, afi minn og nafni,
Ólafur Egilsson, var á sjó frá því hann var tólf ára gamall
og langafi og langalangafi, Egill og Ólafur, voru sjó-
sóknarar í Njarðvíkunum. Það átti vel við mig að vera á
sjó og ég slapp algjörlega við sjóveiki sem hrjáði nokkra
samstarfsmenn mína. Gunni Færeyingur, sem var vél-
stjóri hjá okkur, uppnefndi mig sjóarann síkáta þegar
ég skellti í mig þriðja kjötsúpudiskinum í hressilegri
brælu.“
Alinn upp við að láta vaða
Þú ert ekki gamall maður en hefur komið mjög víða
við. Þú gerir leikgerðina fyrir Fólkið í kjallaranum
sem nú er sýnt í Borgarleikhúsinu, hefur sinnt bún-
ingagerð, meðal annars í Myrkrahöfðingjanum, og ert
leikari og leikstjóri. Þú ert greinilega mjög fjölhæfur.
„Kannski er ég bara svona óskammfeilinn! Með bún-
ingana og leikmyndirnar þá höfum við systkinin alltaf
verið miklir föndrarar. Ætli það sé ekki bara í genunum.
Mamma og pabbi eru mikið handverksfólk. Það hefur
alltaf verið mér mikill innblástur. Þegar ég var krakki
saumaði mamma til dæmis föt á okkur bræðurna, for-
láta leðurfrakka sem voru fóðraðir með gömlum sæng-
urverum. Þau stóðu svo í því alla mína uppvaxtartíð að
gera upp gamla timburhúsið þar sem við bjuggum,
þannig að stöðugt var verið að dytta að og laga, kítta og
sparsla, mamma parket- og flísalagði, og ég er alinn
Viðtal
Kolbrún Bergþórsdóttir
kolbrun@mbl.is
Lífsreynsla sem
styrkti mig
Ólafur Egilsson sýnir stjörnuleik í kvikmyndinni Brimi.
Hann gerir leikgerðina í Fólkið í kjallaranum sem frum-
sýnt er í Borgarleikhúsinu í kvöld. Einnig er hann að vinna
að kvikmyndahandriti að víkingamynd ásamt Baltasar
Kormáki. Hann ræðir í viðtali um listina og ólæknandi
kvilla sem hann lifir með.