SunnudagsMogginn - 17.10.2010, Qupperneq 43

17. október 2010 43
E
rtu með byssu í vasanum eða ertu bara glaður að
sjá mig?“ er ein af mörgum óborganlegum setn-
ingum sem hrutu af vörum bandarísku leikkon-
unnar
Mae West.
Hún Mae West var alvöru-
kynbomba og sannarlega kyn-
tákn, alveg sjúklega flott kona
fædd í ljónsmerkinu skömmu
fyrir aldamótin 1900.
Hún hafði lítinn áhuga á því
að gangast upp í teprulegri
hugmynd þess tíma um að
konur ættu að vera „góðar og
penar“.
Hún var stútfull af kynorku
og skammaðist sín ekki fyrir að njóta þess.
Hún safnaði mönnum.
Og hún vildi ekki hafa þá nein dauðyfli:
„Það eru ekki mennirnir í lífi mínu sem skipta máli,
heldur lífið í mönnunum mínum.“
Það var því vel við hæfi að hún færi með hlutverk í
myndinni I’m no Angel, því hún var sannarlega enginn
engill í lifanda lífi hún Mae West.
Hún var holdgervingur hinnar lostafullu Femme fatale,
eða stórhættulegu konu, sem með ómótstæðilegum
sjarma og flæðandi kynþokka leggur hvern elskhugann af
öðrum að fótum sér.
Hún Mae West átti heilan helling af elskhugum.
Og þegar hún stóð á sextugu gerði hún sér lítið fyrir og
tók sér þrjátíu árum yngri mann til fylgilags.
Þetta var brjáluð ást sem entist allt þar til hún fór yfir
móðuna miklu á níræðisaldri.
Okkur vantar fleiri svona Mae West-ur.
Konur sem eru sterkar fyrirmyndir.
Konur sem þora að vera konur og þora að vera kynver-
ur.
Konur sem fara sínar eigin leiðir.
Konur sem hafa húmor og kunna að orða hlutina:
„Einn karlmaður í húsinu er virði tveggja á götunni.“
Ertu með byssu
í vasanum?
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Karlmenn féllu sem flugur fyrir þokkagyðjunni þrýstnu.
’
Það eru
ekki menn-
irnir í lífi
mínu sem skipta
máli, heldur lífið
í mönnunum
mínum.“
Gatan mín
S
ú var tíðin að hluti norðurbæjarins á Sigl-
firði var nefndur Villimannahverfið.
Strákar sem þar ólust upp vörðu hverfið
með kjafti og klóm og þá sérstaklega rusla-
hauga bæjarins þar sem ýmsa gullmola mátti finna.
„Líklega var ég um sjö ára þegar ég byrjaði fyrst að
fara á haugana. Hernámsliðið sem hér var, breskir
og bandarískir dátar, skildi sitthvað eftir sig sem
hægt var að koma í verð, svo sem glös sem apótekið
keypti og flöskur sem hægt var að fara með í Ríkið
og fá einhverjar krónur fyrir. Og þess var síðan allt-
af gætt að ágóðinn skiptist jafnt á milli okkar strák-
anna, ella hefðu menn verið gerðir brottrækir úr fé-
laginu,“ segir Siglfirðingurinn Sveinn Björnsson.
Hvanneyrarbraut er ein af lengstu götunum í
Siglufjarðarbæ og þau Sveinn og Guðný Guð-
mundsdóttir kona hans búa í húsi númer 23. „Mér
fannst gott að koma aftur í norðurbæinn þegar við
fluttum hingað árið 1989. Raunar er bærinn mér af-
skaplega kær. Tæplega tvö ár vorum við fyrir sunn-
an vegna veikinda konu minnar og ég var þeirri
stund fegnastur þegar við snerum aftur. Kyssti
flugvallarhlaðið að hætti múhameðstrúarmanna
þegar við komum aftur í bæinn,“ segir Sveinn.
Siglfirðingar eru í dag rétt rúmlega 1.200. Bærinn
ber þó svip af því að hafa eitt sinn verið mun fjöl-
mennari og umsvifin meiri, eins og gerðist til dæm-
is á síldarárunum. Þá var mikið byggt á Siglufirði
framan af tuttugustu öldinni á lendum og lóðum
sem tilheyrðu Hvanneyrarprestakalli sem sr. Bjarni
Þorsteinsson þjónaði. Hann lagði línurnar að skipu-
lagi bæjarins og gaf götunum jafnframt nafn. Þau
eru gjarnan hin sömu og tíðkast í höfuðborginni,
svo sem Suðurgata, Laugarvegur, Hverfisgata,
Lindargata, Túngata og Mjóstræti og mætti þó fleiri
tína til. Vitnar þetta um stórhug.
„Á síldarárunum voru hér þúsundir aðkomufólks
sem ég tel eiga sinn þátt í því að gestrisni og góðar
móttökur gagnvart fólki sem kemur í bæinn hafa
alltaf verið áberandi meðal Siglfirðinga. Sé viðkom-
andi ekki fyrri til og gefi á kjaftinn er vel tekið á
móti öllum sem hingað koma. Þegar mest veiddist
af síld voru hér hundruð sjómanna og söltunarfólks
sem kom frá Noregi, Svíþjóð og Færeyjum. Einnig
sáust hér Þjóðverjar og Hollendingar og Danir í
nokkrum mæli sem meðal annars starfræktu hér
bakarí. Allt varð þetta til þess að gera Siglufjörð að
nánast fjölþjóðlegu samfélagi,“ segir Sveinn sem
bætir við að samgöngur við Siglufjörð hafi lengi
verið þannig að bæjarbúar hafi orðið að vera sjálfum
sér nægir um flest. Eigi það ekki síst við um fé-
lagsstarf ýmiss konar.
„Vegurinn um Siglufjarðarskarð var opnaður árið
1946 og var eina leiðin hingað þar til Strákagöng
voru tekin í notkun um tuttugu árum síðar. Þessi
hæsti fjallvegur landsins lokaðist í fyrstu snjóum á
haustin og þá varð ekki öðruvísi farið hingað en á
sjó; með strandferðaskipunum eða póstbátnum
Drangi. Þessi einangrun varð með öðru þess
valdandi að hér var lengi fjölbreytt félagsstarf; leik-
félag, kórar, skákfélag og fleira,“ segir Sveinn.
Hann er sjálfur enn á fullu í félagslífinu þótt hann sé
nú hátt á áttræðisaldri. Með félögum sínum heldur
hann úti hljómsveit sem leikur gömlu dansana og
æfir í bílskúrnum á Hvanneyrarbraut á hverjum
laugardagsmorgni – og þá er það Sveinn sem syng-
ur.
sbs@mbl.is
Í villimannahverfi
Siglufjörður
Hv
an
ne
yr
ar
br
au
t
Hó
lav
eg
ur
2
1
Ve
tra
rb
ra
ut
Tú
ng
at
a
Su
ðu
rg
at
a
Sn
or
ra
ga
ta
Hó
la
ve
gu
r
Ránargata
Gránugata
Norðurtangi
La
ug
ar
ve
gu
r
1. Í áratugi var ég sjómaður og þegar í land var komið
starfaði ég lengi við löndun úr togurum, síðast hjá eig-
in fyrirtæki. Fyrir vikið er hafnarsvæðið mér afar kært
og í daglegum gönguferðum mínum fer ég þar alltaf
um. Þræði svæðið sem hefur breyst gífurlega mikið
frá því ég man fyrst eftir mér. Þá er afskaplega gaman
að fylgjast með skipum, hvort sem það eru trillur, tog-
arar eða enn stærri skip sem eru þó sjaldséð hér.
2. Ég geng gjarnan hér suður í bæ. Fer þá um
Drottningarbrautina sem svo er kölluð, en hún var
lögð þegar forsetinn okkar Vigdís Finnbogadóttir heim-
sótti okkur fyrir mörgum árum. Mér finnst áberandi
hvað fólki á ferð hér um bæinn hefur fjölgað eftir að
Héðinsfjarðargöngin voru tekin í notkun. Hingað kom
um daginn til dæmis sjötíu manna hópur eldri borgara
úr Þingeyjarsýslum og annar stór hópur frá Akureyri.
Siglufjörður er kominn í þjóðbraut.
Uppáhaldsstaðir
Ég kyssti flugvallarhlaðið að hætti Múhameðstúarmanna þegar við komum, segir Sveinn Björnsson
Morgunblaðið/Sigurður Ægisson