SunnudagsMogginn - 17.10.2010, Blaðsíða 15

17. október 2010 15
hann allt í einu sogaðist niður í kviksyndi.
Það var sagt að afi hefði ekki litið glaðan
dag eftir það.“
Faðir Gissurar var Erlingur Filippusson
sem stundaði grasalækningar í 50 ár, frá
1922 og til æviloka 1967. „Við vorum ellefu
systkinin sem komumst upp og þetta var
allt saman ágætis fólk,“ heldur Gissur
áfram sem sjálfur var annar í systkinaröð-
inni, en auk hans eru tvö yngstu systkinin
enn á lífi. „Þegar ég var tveggja ára flutt-
umst við til Vestmannaeyja en þegar
stríðið byrjaði þorði mamma ekki að vera
með okkur þar og fluttist með okkur aftur
austur á Borgarfjörð. Þar vorum við þang-
að til ég var átta ára en þá fluttum við til
Reykjavíkur og bjuggum til að byrja með á
Vesturgötu 20, sem stendur enn á horninu
á Norðurstíg og Vesturlandsvegi. Pabbi
fékk síðan erfðafestuland í Vatnsmýrinni
þar sem Loftleiðahótelið stendur nú og
reisti þar lítinn kofa handa okkur en síðar
var bætt við steinhúsi þar sem öll yngri
systkini mín ólust upp.“
Hífði eldri bróðurinn upp
Grasalækningar Erlings settu svip sinn á
bernsku Gissurar en börnin voru látin
hjálpa til við grasasöfnun, mótöku og
fleira. „Við byrjuðum að vinna strax og við
stóðum nokkurn veginn út úr hnefa. Það
hefði verið talin barnaþrælkun núna en
pabbi var feikilegur vinnuþjarkur á hverju
sem gekk,“ segir Gissur sem bætir því við
að sjálfur sé hann sennilega búinn að týna
þekkingunni á grösunum að mestu niður.
Hann skrifaði þó bók um ævi föður síns,
sem Skjaldborg gaf út árið 1995 þar sem
m.a. er að finna stutt yfirlit yfir helstu
lækningajurtirnar.
Þrátt fyrir vinnuskyldurnar gafst systk-
inunum tími til leikja eins og Gissur út-
skýrir. „Við höfðum alla Melana og Öskju-
hlíðina til að leika okkur í og við fórum
mikið í Nauthólsvíkina að baða okkur.
Þetta var ágætis bernska, þótt maturinn
væri ekki alltaf fjölbreyttur, en mamma
nýtti hann ábyggilega mjög vel. Hún hafði
gengið í húsmæðraskóla þegar hún var
ung stúlka í Borgarfirði, ein sinna systra
og kannski eina stúlkan úr Borgarfirði sem
forframaðist þó það mikið. Ég man líka að
kálfasteikurnar voru góðar hjá henni.
Vissulega þurfti hún að velta hverjum eyri
fyrir sér en ég man aldrei eftir því að við
höfum soltið.“ Aðspurður segist hann þó
ekki hafa farið varhluta af fátæktinni.
’
Við byrjuðum strax
að hlaða niður börn-
um og þegar ég var
kominn með fjölskyldu
hraus mér hugur við að
vera bláfátækur næstu árin
svo ég hætti í náminu.
Sex ættliðir samankomnir í fyrsta sinn. Fremst sitja langalangalangafinn Gissur og dóttir hans, langalangamman Jóhanna. Fyrir aftan standa langafi Diddi „fiðla“ (eða Sigurður Rúnar Jónsson
eins og hann heitir fullu nafni), barnabarnabarnabarnabarnið Bragi, pabbi hans Fjölnir sem fetar nú í fótspor föður síns og hefur söngnám í Þýskalandi þessa dagana og loks afinn Ólafur Kjartan.
Morgunblaðið/Ómar
Það var stór stund þegar allir sex ættliðirnir voru loks samankomnir á landinu í einu og
hægt var að mynda þá ásamt mömmu Braga litla, Völu Bjarneyju Gunnarsdóttur.
Missti trúna í fermingarfræðslunni
Gissur hefur ákveðnar skoðanir á trúmálum og á það til að eiga langar rökræður við heim-
ilisprestinn í Seljahlíð, Hans Martein Markússon, um þau efni. Sjálfur ólst hann upp í kristi-
legri bókstafstrú eins og hann rifjar upp. „Þegar ég var mjög ungur var það bara hörð Bibl-
íutrú, um sköpun heimsins og allt það dót. Hún var nú fljót að slípast af mér – ég var
ábyggilega ekki nema tíu ára eða svo þegar ég fann með sjálfum mér að þetta stæðist ekki
og sennilega var ég orðinn alveg trúlaus um fermingu. Ekki hjálpaði til svokölluð fræðsla sem
á að fylgja til undirbúnings fermingunni.“
Þrátt fyrir trúleysið stendur hann ekki á gati þegar kemur að Biblíunni. „Ég hef lesið hana
mjög mikið og get alveg svarað prestinum fullum hálsi í einhverjum svoleiðis umræðum. Og
ég sæki líka messur ef svo ber undir. Guðsorðið fer ekkert illa í mig og maður þarf ekki að
trúa til að geta setið í guðsþjónustu.“ En skyldi hann njóta messunnar? „Nei, það geri ég nú
ekki, en reyndar fer það eftir hvaða tökum presturinn tekur efnið. Ég hef hlustað á prédikanir,
eins og t.d. hjá Sigurði Hauki Guðjónssyni og fleirum og haft gaman af. En ég hef stundum
sagt það – hvort sem það er nú satt eða logið – að ég hafi misst barnatrúna í fermingarund-
irbúningnum hjá séra Bjarna Jónssyni.“ Gissur gerir röddina skræka þegar hann segir þetta
síðasta og útskýrir svo tilburðina betur. „Hann var með bilaða rödd en var alveg afbragðs
ræðumaður, sérstaklega utan stólsins.“
Hann harðneitar því að vera að mýkjast eitthvað í þessari afstöðu sinni með aldrinum.
„Ekki nema síður sé,“ segir hann og segist ekki hafa nokkrar áhyggjur af því hvort hann fari
upp eða niður að þessu lífi loknu. „Hins vegar viðurkenni ég það alveg að ég hef ekki hug-
mynd um hvað verður um þessa svokölluðu sál þegar maður er dáinn. Ég er helst á því að
maður hætti bara að vera til. Og ég er alveg ánægður með það.“