SunnudagsMogginn - 26.06.2011, Blaðsíða 22

22 26. júní 2011
Í
dægurumræðunni sláum við um okkur með
bólgnum orðum sem sum hafa eins konar
löggilta merkingu. Svo kallaðir fræðimenn
eru notkunarfíklar slíks. En við hin erum
ekki algjörlega saklaus heldur. „Trúverðugleiki“
Alþingis hefur skaðast, sagði einn spekingurinn
og í þeim dómi felst einnig staðfesting á því að sá
sami hefði myndugleika til að úrskurða um það.
Hagfræðingar geta vart lokið langri setningu með
fjórtán fyrirvörum án þess að „trúverðugleikinn“
troði sér út úr kjaftinum með öðrum gild-
isdómum. Líka þeir sem sögðu mestu vitleysurnar
í aðdraganda bankahruns eru fastir menn í út-
hlutunarnefndum „trúverðugleika“. Þannig hef-
ur þetta lengi verið. Nú seinast var það „greining-
ardeild“ Íslandsbanka sem taldi að
„trúverðugleiki“ Seðlabanka Íslands hefði skaðast
í verðbólgumálum. Yfirlýsing af því tagi hlýtur
einnig að fela í sér að ekki þurfi nokkur maður að
efast um „trúverðugleika“ greiningardeildarinnar
fremur en „trúverðugleika“ Íslandsbanka þegar
hann var Glitnir og áður á meðan hann var Ís-
landsbanki og aftur nú. Til eru þykkar möppur
með yfirlýsingum frá forráðamönnum og sér-
fræðingum greiningardeilda um að nú væri hinn
rétti tími fyrir fjárfesta og almenning til að kaupa
bréf í Baugi, FL Group og öllu hinu group af því að
þau hefðu undanfarið fallið í verði niður fyrir það
sem væri raunhæft. Nú eru komin kauptækifæri,
sögðu greiningarmenn. Hversu margir töpuðu
aleigu sinni eða drjúgum hluta hennar vegna ráð-
legginga og hvatninga af því tagi? Óhemju fé tap-
aðist, en hvað með „trúverðugleikann“?
Var hún Vilhöll eða Kauphöll?
Kauphöll landsins hefur algerlega verið tekin út
fyrir sviga í umræðum um „hrun“ og enginn
furðaði sig á að stjórnendur og sérfræðingar þar á
bæ hefðu verið algjörlega ónæmir fyrir því stór-
brotna svindli sem átti sér stað með fölsun á verði
hlutabréfa m.a. til þess að halda uppi falskri stöðu
fyrirtækja landsins og framlengja þannig mögu-
leika þeirra til að svíkja út lánsfé af innlendum
sem erlendum aðilum. Bar það fyrirtæki ekki
ábyrgð á nokkrum sköpuðum hlut? Var það
blindara en allt sem blint var á þessum tíma. Þess
var sérstaklega gætt að FL Group væri ekki sett á
höfuðið til að komast hjá því að raunveruleg
rannsókn færi fram á því svindli öllu sem þar fór
fram. Hver skipulagði það? Verður það rann-
sakað? Tóku lífeyrissjóðir almennings þátt í því og
ríkisbankinn Landsbanki sem fjarstýrður er af
fjármálaráðuneytinu? Vildu lífeyrissjóðirnir ná sér
í leynd í nægilega mörg ár þannig að ekki þyrfti að
upplýsa lífeyrisþega um að kjör þeirra væru mun
lakari en þyrfti vegna siðlauss samspils sjóðs-
forkólfa við mestu svindlara landsins?
Af hverju styður
tryggingarfélag aðkeypta ritsóða?
Lýður Guðmundsson skrifaði á dögunum eft-
irtektarverða grein í blað, sem Baugsmenn gefa
út, m.a. um landsdómsmálsfarsann. En hann hef-
ur ekki upplýst hvers vegna þrálátur orðrómur er
uppi um að hópur í kringum hann haldi uppi
Pressunni og Eyjunni, sem er feimnislaust áróð-
ursbatterí fyrir Samfylkinguna, á meðan vitað er
og viðurkennt að tveir (og kannski fleiri) skrifarar
Pressunar eru sérstakir ritsóðar á háum launum
„utan úr bæ“ við að ata menn auri. Er það svo að
Lýður Guðmundsson og Exista-mennirnir gömlu
telji sér sæmd að því að hafa slíka menn á sínum
snærum? Af hverju hefur tryggingafélagið VÍS
pumpað peningum í þessi fyrirbæri? Björn Ingi
Hrafnsson er hafður yfir báðum þessum vefjum,
hann naut fádæma fyrirgreiðslu í Kaupþingi
banka. Engin heilbrigð skýring hefur fengist á
þeirri fyrirgreiðslu. Og hann mun vera maðurinn
sem fékk skilaboðin til Hong Kong frá stærsta
skuldara landsins: „Þú hefur landað stærsta
samningi Íslandssögunnar.“ Hvaða samningur
var það? Það var REI, þar sem átti að hleypa
mönnunum sem settu Ísland um koll inn í gull-
kistur Reykvíkinga og nágranna. Ekki hefði verið
óviðeigandi að Dagur B. Eggertsson hefði fengið
sams konar skeyti því hann var hinn helsti ger-
andi málsins. Og sá sem sendi skeytið taldi þann
samning vera gerðan fyrir sig og Hannes Smára-
son. Ekkert af þessu hefur verið athugað að gagni.
Og eins og áður sagði var þess gætt af þeim sem
síst skyldi að halda FL Group á floti svo ekki næð-
ist að skoða ofan í skítahrúgurnar þar. Meira að
segja var sama forstjóranum haldið þar og það
lengi á ótrúlegum ofurlaunum sem hið fallíta fyr-
irtæki var látið greiða. Hinn sérstaki saksóknari
virðist hafa þann hátt á að rannsaka aðeins mál
sem til hans er beint. Þess vegna mun hann senni-
lega aldrei kafa ofan í þetta mál, þó að hann hafi til
þess allar heimildir og rík almenningsþörf sé á að
það verði gert áður en það verður um seinan.
Var aldrei neitt eigið fé
í stærsta félagi landsins?
Fulltrúar eins stærsta banka heimsins komu hér
eftir fall bankanna og forkólfa þeirra og upplýstu
íslensk stjórnvöld, sem sum virtust verða forviða
við fréttirnar, að ekkert eigið fé væri í Baugi, hinu
íslenska risafyrirtæki, sem skáldin höfðu mært.
En bankamennirnir bættu við: Eftir því sem við
komumst næst hefur aldrei verið neitt eigið fé í
Baugi! Baugur fór í gjaldþrot. En svo vel tókst til
að þekktur fyrrum handlangari aðaleigandans var
gerður þar að skiptastjóra. Hvernig gat það gerst?
Hvers vegna létu kröfuhafar það viðgangast? Þar á
meðal nokkrir stærstu lífeyrissjóðir landsins? Af
hverju lét Héraðsdómur mál ganga þannig fyrir
sig?
Það hefur verið í tísku að hrósa Rannsókn-
arnefnd Alþingis fyrir skýrslu sína. Sú skýrsla er
þó gölluð mjög og barnaleg á köflum svo með ein-
dæmum er og er þá ekki eingöngu rætt um svo
kallaðan siðvæðingarþátt skýrslunnar sem er að
drjúgum hluta froða og snakk, sem hvergi er hægt
að festa á hönd. En skýrslan var samin í tilteknu
andrúmslofti. Nefndarmenn voru mjög uppteknir
af því hvort ráðist yrði á þá sjálfa að loknu verki
og kom það iðulega fram í samtölum við þá svo
undarlegt sem það er nú. Andrúmsloftið var það
sama sem leiddi til þess að kjósendur kusu yfir sig
óhæfustu ríkisstjórn landsins frá upphafi sögu,
stjórn þeirra Steingríms og Jóhönnu og í fram-
haldinu kom gálgahúmorinn með Gnarr. Þar
hanga reykvískir kjósendur í gálganum en húm-
orinn er fyrir löngu á bak og burt.
Rannsóknarnefndarmenn alþingis tryggðu sér
óhemjulegar heimildir til rannsókna og til að afla
sér gagna. Það var nauðsynlegt og sjálfsagt. En
þeir handsaumuðu einnig niður í minnsta smælki
reglur sem átti að hlífa þeim sjálfum við hvers
konar aðhaldi. Hvers vegna var það nauðsynlegt?
Ekki bara við hvers konar áreiti heldur líka því að
nokkur mannlegur máttur fengi að efast um
framgöngu nefndarmanna eða niðurstöður
þeirra. Það var undarleg gjörð, ekki síst þar sem
margir vildu helst halda uppi þeirri skýringu að á
árunum fyrir bankafall hefði þurft að vera meira
eftirlit og aðhald en þá var, en í því efni var al-
gjörlega fylgt evrópskum reglum. Ekki er vafi á að
nefndarstarfið hefði verið vandaðra og farsælla og
á hærra plani ef þessi bródering sem rannsókn-
arlögfræðingarnir tveir fengu sjálfdæmi um hefði
Reykjavíkurbréf 24.06.11
Svo er það trúverðugleikinn