Vera - 01.10.1997, Blaðsíða 22

/ 2. tbl. 1989 var fjallað um togstd
aðstæður kannaðar á kvenníH'11
vistarheimilum og sjúkrastofnu'11
Ljósm: Anna Fjóla Gísladó'
Fjallað var um skapandi konur í 5. tbl. 1991 og
þann mun sem er á skapandi list kvenna og
karla. Mynd: Vala Óla.
Er kvennabaráttan orðin of pen?" var spurt í 5. tbl.
1990 en þar var m.a. fjallað um föt og útlit. Ljósm:
Anna Fjóla Gísladóttir.
Hvert stefnir í málefnum
kvenna? var spurt í
2. tbl. 1990. Síöasti
áratugur aidarinnar var
að hefjast og af því
tilefni settu sex konur
fram hugmyndir sinar og
vonir um framtíðina.
Ljósm: Anna Fjóia
Gísladóttir.
ur Landssambands Framsóknarkvenna undanfarin ár
og eitt af síðustu verkum hennar var að fá samþykkta
jafnréttisáætlun fyrir flokkinn og að opna Landssam-
bandið fyrir jafnréttissinnuðum karlmönnum. Hún er
annar varaþingmaður flokksins á Austurlandi og hef-
ur setið á þingi í haust. Fyrir jólin kemur út unglinga-
saga eftir Kristjönu sem heitir Brynhildur og Tarzan
og hún er þegar byrjuð á annarri bók.
Það er því ljóst að fyrstu ritnefndarkonur Veru eru
kjarnorkukonur sem sitja ekki auðum höndum.
Stóra systir hefði mátt
veita jákvæða uppörvun
Þegar rætt er um útgáfumálin kemur í ljós að sá
ágreiningur sem kom upp innan hreyfingarinnar um
framboðsmál fyrir alþingiskosningarnar 1983 hafði
áhrif á áframhaldandi þátttöku fyrstu ritnefnd-
arkvennanna.
„Mörgum Kvennaframboðskonum þótti nóg að
vinna að borgarmálunum og vildu ekki að boðið yrði
fram til Alþingis. Greidd voru atkvæði um málið og
tillagan um framboð felld. Þá var Kvennalistinn
stofnaður utan um framboðið til Alþingis og það olli
klofningi í hreyfingunni,“ segja þær en þær voru all-
ar á móti stofnun Kvennalistans, þó að kosning
kvenna til Alþingis hafi reyndar styrkt undirstöður
undir útgáfu Veru. „Við vildurn að sjálfsögðu starfa
út kjörtímabilið með borgarfulltrúum okkar en ég
sagði mig úr hreyfingunni 1985 eftir að hafa setið í
nefnd til að undirbúa 200 afmæli Reykjavíkur," segir
Hlín en þá voru hinar ýmist farnar til útlanda eða út
á land. Og Jóhanna bætir við: „Finnst ykkur ekki
skrýtið að kona eins og ég, sem er einstæð móðir með
tvö börn, skuli ekki hafa neina löngun til að starfa
með þessari hreyfingu? Eg fann mér aldrei leið inn í
hana eftir að ég kom heim frá Englandi.“
Þegar rætt er um starfið í hreyfingunni virðist hafa
ríkt þar talsverð togstreita. Þeim fannst að konur
ættu erfitt með að viðurkenna það sem vel var gert og
talsvert bar á gáfnasamkeppni í fræðunum. „Við vor-
um að basla við að koma út þessu blaði en sjaldan
var okkur hrósað fyrir það. Neikvæða gagnrýnin var
miklu auðfengnari - blaðið þótti ekki nógu
kvennapólitískt, forsíðan ekki nógu flott o.s.frv. Það
var sífellt höfðað til systrasamstöðunnar og alltaf eins
og einhver „stóra systir“ hefði augu á okkur. En hún
átti ekki auðvelt með að veita jákvæða uppörvun.
Þarna voru konur með mismunandi skoðanir og
smekk, þetta var langt í frá einsleitur hópur, en'því
miður réði hroki menntakvennanna of miklu í hug-