Vera - 01.10.1997, Page 24

eftir Evu Mínervudóttur
Dlddð-s/cr/far
Etía
um
„Það kom strákur í heimsókn til mín um daginn og
vildi fá að sjá bókina. Hann gluggaði aðeins í hana
og vildi svo ekkert lesa hana. Vildi ekki sjá meira.
„Lentirðu í þessu öllu,“ spurði hann bara. Fannst ég
sennilega svo vcen manneskja og kom því ekki heim
og saman að svona ruddaskapur gceti komið frá
mér, “ segir Didda þegar ég rek augun í Ijóðabókina á
stofuborðinu, Lausar skrúfur og lostafans sem kom
út í hitteðfyrra, fyrsta bók skáldkonunnar Diddu.
En hin hókin, skáldsagan, þessi sem er
verið að prenta einmitt núna?
„Hún heitir Erta og er mjög innileg dag-
bók konu sem heitir Erta. Titillinn er við-
eigandi því bókin er mjög ertandi. Innstu
hugsanir annarra eru alltaf mjög ertandi,
hvort sem er í jákvæðri eða neikvæðri
merkingu. Enda á maður ekkert að vera að
hnýsast í dagbækur aðrar en sínar eigin.
Hún fjallar svolítið um dómstólinn í höfð-
inu á okkur öllum, sem setur okkur höft og
bannar okkur, leyfir okkur, fær okkur til að
skammast okkar og fela okkur og gera
allskyns skynsamlega og óskynsamlega
hluti.“
Er hún sönn?
„Það má ekki alltaf dæma mig út frá
fyrstu bókinni minni sem var mjög per-
sónuleg. Auðvitað er hún sönn. En nei, hún
fjallar ekki um mig. Fyrir utan það að hún
skapar sig mest sjálf og mun endurskapa
sig í höfði lesandans. Hún er skemmtileg af
því að lesandinn fær að búa sjálfur til at-
burðarás. Það eina sem hann fær skammt-
að á diskinn sinn eru hugsanir Ertu, lang-
anir hennar og þrár en ekki þessaheimsleg-
ar aðstæður hennar og engan eiginlegan
söguþráð.“
Er hún skemmtileg?
„Já, mér finnst margt fyndið og skemmti-
legt í henni. Annars held ég að hún snerti
fólk eins og það vill láta snerta sig. Hvar
viltu láta erta þig? Sumir sem lesa hana yfir
upplifa einhverja ógurlega reiði sem ég
upplifi ekki sjálf. Aðrir upplifa einhverja
pólitík sem ég hef ekki nennt að setja mig
inn í. Hef aldrei pælt í pólitík í kringum
skrifin mín. En ég veit hins vegar að þarna
er ég með sögupersónu sem gerir mikið af
því að skoða mannlífið gagnrýnum augum.
Hún sér hlutina svolítið utanfrá af því hún
lifir ekki í þessu venjubundna munstri. Hún
er svolítill vandræðagemlingur því hún
sættir sig ekki við „sjálfsagða“ hluti. Það er
uppreisn í henni.“
Fuck the system! Er þetta þá pönkbók?
„Það getur svo sem verið að allt sem ég
geri sé óvart eitthvað skylt pönki. Lúkkið
er upprunnið í hörðu vændi og eins þetta
attitjúd: ég má vera og gera og segja það
sem mér sýnist!
Annars er ég á því að alvöru pönk sé
hugarfar frekar en framkoma. I þeim skiln-
ingi má bókin vel heita pönkbók ef þú vilt.
Ég ber náttúrulega, hvort sem mér líkar
betur eða verr, heiðursnafnbótina pönk-
skáld. Ég er ýmist kölluð Didda pönkskáld
eða Didda klámskáld. Ég sem er ekki einu
sinni búin að ná utanum þá tilhugsun að ég
sé skáld. Ef ég mætti ráða þá héti ég skrif-
ari en ekki skáld. Ég geri bara það sem ég
vil gera, algerlega óháð nafnbótinni sem
fylgir. Þau vinnubrögð eru svo sem nógu
mikið í anda pönksins. Ég get ekki séð að í
sjálfu sér sé einhver móðg-
un falin í því að vera köll-
uð pönkskáld. Eða klám-
skáld ef út í það er farið.“
Kvennabókmenntir?
„Hvað er nú það? í mín-
um huga eru það rauðu ástarsögurnar. Bar-
bara Cartland. Mér finnst eiginlega bara
flækja málin að vera alltaf að tala um
kvenna þetta og kvenna hitt. Mér finnst
það bara ruglingslegt. Ég hef verið að
glugga í svona „kvennablöð“, Cosmopolit-
an og álíka snepla. Þar rekst maður á þess-
ar óskiljanlegu greinar um það hvort konur
fái það og hversu oft. Jafnvel lagðar á borð
fyrir mann kenningar eins og að konur fái
það bara einu sinni á æfinni. Þetta er auð-
vitað bara bull. Við getum fengið það eins
oft og við viljum en við þurfum hinsvegar
að hafa svolítið fyrir því. Maður fær ekkert
fyrir ekkert. Fyrsta skrefið er að viður-
kenna að maður vilji fá það og þá ætti hitt
að fylgja á eftir. Svo þýðir ekkert að bíða
eftir þessari einu allt sitt líf.
Erta er auðvitað svolítið upptekin af því
að skoða sig sem konu. Hún tekur líka fyr-
ir kvennabaráttuna og einstæðar mæður og
hún rífur í sig ýmislegt. Svo á hún í baráttu
við sjálfa sig af því að skilaboðin úr menn-
ingunni eru svo skýr. Annað hvort ertu
jómfrú eða hóra, það er ekkert til þar á
milli. Erta er semsagt svolítið klofin. Það er
annars vegar HÚN og svo er það HIN.
HÚN uppfyllir þessa mynd sem rnargar
Didda er fastagestur á Prikinu á Laugavegi. Þar drekkur hún morgunkaffið sitt og les blöðin.
hin: Pað bauð mér einn á tónleika og ég sá annan og Iwíslaði að hon-
um að koma tneð mér á klósettið, og þar inni, á karlaklósettinu, gerð-
utn við það og heyrðum í öllum hinum mönnunum að tala satnan, og
það truflaði tnig ekki neitt, en það truflaði hatin soldið, svo að hann
flýtti sér að fá það.
hún: og svo horfði og horfði hatm á mig, og ég roðnaði og bað hatin að
hœtta þessu og þá sagði hann: hœtta hverju? og ég sagði: þú veist það.
og þá sagði hann: nei'.
hin: ég klceddi einn mann í ömmu-náttkjól og setti á hann hámet og
svo lék ég manninn, fruntalegan fant og ég rispaði hann í fratnan tneð
fínum sandpapþír og sagði honum sífellt að hann vxri hóra og tussa
og að hann vxri Ijótasta skuðið á svœðinu. sá tnaður hefur aldrei þor-
að að horfast í augu við mig aftur.
hún: og svo horfðutn við á sjónvarpið og hattn sofnaði, hraut.
þriðjudagur
ttei, tttig langar ekkert í þrekstiga og fitubrennslu, sex viktta aðhald og
tröppuhopp, úthverft appelsínunudd og innhverfa megrun. tnig langar
í karlasturtu.