Vera - 01.10.1997, Blaðsíða 47

Birgitta uppi á sviðinu þar sem hún las upp fyrir 5000 manns.
Skáldkonan við hljóönemann er frá Suður-Ameríku.
Ég fæ stundum bréf í tölvupósthólfið mitt
sem ég skil ekkert afhverju ég fæ. Þannig
var það með bréf frá Kólumbíu sem poppaði
inn í tilvist mína einn morguninn. Þar var
mér boðið að taka þátt í alþjóðlegri skálda-
hátíð sem átti að fara fram í Medellín í júní.
Ég fékk að sjálfsögðu töluvert magn af fiðr-
ildum í magann og hélt fyrst svona hálft í
hvoru að þetta væri plat. Reyndi að stað-
setja Kólumbíu á hnattlíkani í höfðinu á mér
og gat ekki séð hvar eiginlega það væri í
Suður Ameríku. Vissi bara það eitt að þar
höfðu verið og voru enn kókaínbarónar og
spilling - hermenn og byssuglaðar löggur -
mafíósar og morð daglegt brauð. Þetta
virkaði afar hættulegt land. Ekki bætti úr
skák að í hvert skipti sem ég nefndi að ég
væri á leiðinni þangað, þá var þessi ímynd
styrkt með almannaróminum. En svo byrjuðu
samskiptin á milli mín og stjórnendanna og
ég varð stöðugt rólegri. Fór í ferðalag á
Internetinu og ieitaði uppi allt sem ég gat
fundið um landið og menningu þess og fiðr-
ildin í maganum urðu sífellt stærri. í land-
inu ríkti ekki meiri óöld en í sumum hverf-
um í New York og náttúran og menningin
virtust vera svo framandi að mér fannst eins
og ég væri á leið til annarrar plánetu.
J
Ekki ætlaði að ganga átakalaust að
komast til Kólumbíu því að í
sömu ferð ætlaði ég að skreppa á
árlegan stjórnendafund Telepoet-
is sem halda átti í mekka skáld-
anna í USA , The Jack Kerouak School of
Disembodied Poetics, sem er staðsettur í
Colorado. Þetta tvennt þurfti endilega að
rekast á, þannig að annað hvort varð ég að
sleppa öðru eða missa að hluta af hvoru
tveggja. Eg tók því þá ákvörðun á síðustu
stundu að sleppa Kólumbíu ferðinni vegna
þess að illa gekk að fá ferðina styrkta og að
fá flug á réttum dögum. Eg skrifaði bréf og
tjáði þeim tíðindin en mér var greinilega
ætlað að fara - þau sendu mér bréf um hæl
og vildu alls ekki verða af mér. Sögðust ætla
að redda miðanum frá NY til Medellín -
bæði borga hann og bóka. Ferðastyrkur frá
íslenska menntamálaráðuneytinu var líka
samþykktur þannig að ekki varð undan
snúið - búið að borga farið og ég í alvöru á
leiðinni.
Indjánar á flugvelli
og brosandi hermenn.
Eg flaug af stað út í óvissuna, vitandi afar
lítið um hátíðina og var hálft í hvoru farin
að trúa því að hún væri styrkt af kókaínbar-
óni, þetta væri svona snobbdót þar sem hin-
ar spilltu stéttir kæmu til að þykjast vera
menningarlegar. Var samt tilbúin í allt, með
neyðarorðabók á spænsku og 1000 ára ein-
semd eftir Gabriel Garcia í farateskinu.
Lenti á JFK og villtist þar í nokkra klukku-
tíma að leita að kólumbíska flugfélaginu þar
sem miðinn minn var geymdur. Gafst svo
upp og hringdi eftir eilífa hringi um flugvöll-
inn, var þá sagt að mæta klukkan sex morg-
uninn eftir til að fá miðann.
Þegar ég mætti var enn allt lokað. Ég las
og skoðaði löggur og tollgæsluverði. Það
var greinilega eitthvað FBI dæmi í gangi.
Maður sagði við annan með djúpri röddu:
„Handtakið og spyrjið svo spurninga, þið
fáið eins mikinn liðsstyrk og þið þurfið."
Hann lagði niður rauða símann og enn beið
ég uns ævaforn maður mætti og handskrif-
aði miðann fyrir mig. Svo var flogið af
stað...
Lenti í Bogota, sýndi vegabréfið mitt og
það varð afar mikið uppistand þvi starfs-
menn vegabréfaeftirlitsins höfðu aldrei séð
vegabréf frá Islandi og héldu að það væri
falsað. Enginn talaði ensku. Loks fannst
kona sem talaði bæði ensku og spænsku. Ég
reyndi að útskýra hvar í heiminum Island
væri og að það væri í alvörunni land. Loks
trúðu þau mér.
Labbaði inn á biðstöðina og tókst að
bulla heimatilbúna spænsku til að fá vatn
og passaði mig á að rekast ekki á barnungu
hermennina sem voru þarna út um allt.
Þetta var flottur flugvöllur með risastórum
plöntum út um allt og ég var að stara á tré
þegar ég sá allt í einu fjóra indjána sem voru
allt öðruvísi en aðrir þarna - allir í eins föt-
um með skringilega, ullarþæfða hatta á
höfðinu og töluðu tungumál sem ég hafði
aldrei heyrt. Það var augljóst að fólkið bar
virðingu fyrir þeim. Þeir stóðu í biðröðinni
að sömu flugvél og ég. Kannski voru þeir að
fara á einhverja friðarráðstefnu eða listahá-
vra 47